บทที่ 3797

ฮาร์วีย์อดที่จะเหลือบมองซามูเอลไม่ได้ หลังจากที่เห็นไคลด์เดินจากไปด้วยความขุ่นเคือง อย่างที่นายใหญ่ของหลงเหมินคาดการณ์ไว้นั่นแหละ ถึงแม้ว่าจะล้มเหลวในการฝึกฝนตัวเองให้เชื่อมโยงกับธรรมชาติ แต่เขาก็ยังคงมีความโดดเด่นเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะลดลงครึ่งหนึ่งก็ตาม ตำแหน่งของเขาในฐานะรากฐานสำคัญของประเทศนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อการแสดงเท่านั้น ไคลด์คงอยากจะตายถึงได้มาต่อกรกับซามูเอลด้วยตัวเอง นับเป็นเรื่องดีที่เขารู้ว่าเมื่อไหร่ควรหยุด ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงตายไปแล้ว เขาจะถูกกล่าวหาว่าพยายามลอบสังหารนายใหญ่ของหลงเหมินด้วย “นายเห็นไหม คุณยอร์ก? “ไม่ว่าศัตรูจะมีความฉลาดแกมโกงขนาดไหน พวกเขาก็ยังสู้ความแข็งแกร่งอันบริสุทธิ์ไม่ได้” ซามูเอลทำสีหน้าเห็นใจในขณะที่มองดูไคลด์เดินจากไป ฮาร์วีย์ได้แต่ยิ้ม “นี่เป็นบทเรียนที่ดีทีเดียว… “น่าเสียดายที่ยังเก่งกล้าได้ไม่พอ ไม่อย่างนั้นก็คงได้เห็นความโหดเหี้ยมกว่านี้แล้ว “ผมจะจดจำคำสั่งสอนของคุณไว้…” ซามูเอลถอนหายใจ “ฉันช่วยอะไรไม่ได้ ตอนนี้ฉันแก่เกินไปแล้ว ฉันไม่มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเหมือนเมื่อก่อน แล้วก็ไม่เก่งกล้าเหมือนเมื่อก่อนด้วย