บทที่ 3902

เคทีมองไปรอบ ๆ ตัวโดยสัญชาตญาณ เหล่าสมาชิกของตระกูลนี้ต่างหัวเราะกันอย่างเย็นชา สีหน้าของพวกเขาดูชั่วร้ายและน่ากลัวมาก “หยุดมองได้แล้วเคที ไม่มีใครเชื่อไอ้โสโครกคนนั้นเหรอก...” อีเดนพูดช้า ๆ “มีแต่คนไร้เดียงสาอย่างเธอเท่านั้นแหละ ที่จะเชื่อว่าไอ้ผู้ชายไร้ประโยชน์อย่างมันจะทำอะไรแบบนี้ได้" วาเลรี่ร้องบอกด้วยท่าทีหยิ่งผยอง ผู้อาวุโสที่ไว้เคราคนนั้นถอนหายใจ “ตื่นได้แล้วเคที เลิกฝันเสียทีเถอะ" เคทีรู้สึกใจสลายเป็นอย่างมาก เธอพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อตระกูลนี้มาเป็นเวลานานแล้ว แต่ไม่มีใครเลยที่จะยืนหยัดขึ้นมาอยู่เคียงข้างเธอ และไม่มีใครเชื่อว่าฮาร์วีย์จะมีความสามารถด้วย เธอโซซัดโซเซไปข้างหลังด้วยใบหน้าที่ดูซีดเผือด ฮาร์วีย์รีบจับเคทีเอาไว้ก่อนที่เธอจะล้มลม แล้วกระซิบบอกด้วยความกังวลว่า "คุณโอเคไหม?” “ฉันไม่เป็นไรค่ะ" เคทีสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อตั้งสติ จากนั้นเธอก็มองดูคุณย่าคอบบ์ด้วยสีหน้าขมขื่น “คุณย่าคอบบ์ไม่เชื่อในตัวหลานสาวของตัวเองเลยเหรอคะ?” แน่นอนว่าเคทียังคงเชื่อใจในตระกูลของตัวเองอยู่ “คุณย่ายังไม่เข้าใจเรื่องนี้ได้ยังไงกัน?!” คุณย่าคอบทำเสียงเยาะเย้น เธอกระแทก