บทที่ 4122

“พอได้แล้ว! “กิน ๆ ไปเถอะไม่ต้องพูด! “ไม่มีที่นั่งเหลือให้เขาแล้ว! อาหารก็มีไม่พอสำหรับเราด้วยซ้ำไป! “หุบปากแล้วกินซะ ไม่งั้นก็ออกจากที่นี่ไปเลย!” ซีนเธียร์ทำสีหน้าที่ดูขมขื่น “ก็แค่หาเก้าอี้เพิ่มอีกตัวหนึ่ง! พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ…" “ครอบครัวเหรอ? เขาไม่ใช่คนในครอบครัวของเรา! “ฉันให้เขาอยู่ที่นี่ได้ก็ถือว่าให้ความเคารพแล้วนะ! “ที่สำคัญกว่านั้นก็คือลูกชายสุดที่รักของฉันยังกินไม่อิ่มเลย! “ไม่มีอาหารสำหรับไอ้โสโครกอย่างเขาหรอก!” ลิเลียนพูดดูถูกเหยียดหยามฮาร์วีย์อย่างไม่ปรานี โดยไม่มีการเว้นช่วงในขณะที่แสดงแววตาดุดัน “แม่ปฏิบัติต่อผมดีกว่าแม่แท้ ๆ ของผมอีกครับ!” กาเบรียลร้องบอก “แม่รู้ได้ยังไงว่าผมกินเยอะ? “กับข้าวทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะนี้ยังไม่พอสำหรับผมคนเดียวด้วยซ้ำไป!” ซีนเธียร์มีสีหน้าที่ดูเหมือนสิ้นหวัง “หนูคิดว่าเราตกลงกันแล้วซะอีกว่าสตูว์ไก่นั้นเป็นของฮาร์วีย์...” “หุบปาก!” ลิเลียนโกรธมากเมื่อได้ยินซีนเธียร์โต้เถียงกลับมา “ฉันจะไล่ตะเพิดแกออกไปพร้อมกับไอ้คนป่าเถื่อนคนนี้ ถ้าแกยังไม่ยอมหุบปากล่ะก็! “ฉันจะบอกอะไรให้นะ! ก่อนหน้านี้ฉันไม่สนใจหรอก แต่ตอนนี้ผู้ช