บทที่ 413

ฮาร์วีย์ยิ้มและพูดว่า “คุณน่าสนใจทีเดียว คุณนี่พูดอะไรโดยไม่มีการไตร่ตรองก่อนเลย” “ผมยินดีให้คำแนะนำ การกระทำของคุณแบบนั้นไม่เหมาะกับคุณ ถ้าวันหนึ่งคุณเจอปัญหาและถูกทุบตีทำร้ายจนตาย จะไม่มีใครช่วยคุณได้ ท้ายที่สุดแล้ว ในสายตาของคนรวย ๆ พวกนี้ คุณก็แย่ยิ่งกว่าสุนัขเสียอีก” “ฉันขอเป็นหมาของคนรวย แล้วมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ” พนักงานยกกระเป๋าดูถูก “นี่คือโอกาส คุณเข้าใจไหม? คนอย่างคุณไม่มีโอกาสแบบนี้ด้วยซ้ำ! มันก็สมควรแล้วล่ะ” “ใช่” ฮาร์วีย์พยักหน้า ผ่านไปซักพักได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถเฟอร์รารี 448 สีแดงเข้ามาจอดอยู่ข้างหน้าฮาร์วีย์ อีวอนน์ซึ่งนั่งอยู่ประจำที่คนขับรีบออกจากรถและเดินไปหาฮาร์วีย์ด้วยความนอบน้อมว่า “ท่านประธานคะ ถ้าคุณมีปัญหาอะไรคุณควรโทรหาฉันให้เร็วกว่านี้” “ไม่เป็นไร ผมขอไปอยู่ที่บ้านคุณคืนนี้แล้วกัน” ฮาร์วีย์ยิ้มและเข้าไปในนั่งประจำที่นั่งผู้โดยสาร เขาตบลงบนไหล่ของพนักงานยกกระเป๋าในจังหวะที่กำลังจะเดินผ่านไป พนักงานยกกระเป๋าตกตะลึง ท่านประธานงั้นเหรอ?! เขาเป็นท่านประธานงั้นเหรอ! แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าฮาร์วีย์เป็นเจ้าของบริษัทอะไร แต่เลขาของเขามารับเขาด้วยระเฟอ