บทที่ 4159

ผู้คนทั้งตระกูลรู้สึกแย่มาก 'เขามีสิทธิ์อะไร?' 'ลูกเขยที่เกาะครอบครัวภรรยามีสิทธิ์อะไรมารับคำขอโทษจากเขา?!' 'พวกเราทุกคนกำลังฝันไปเหรอ?' ฮาร์วีย์ทำเมินเฉยต่อตระกูลลีอย่างสิ้นเชิง ในขณะที่คนพวกนั้นต่างก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก “คราวนี้ฉันจะปล่อยผ่านไป" “ขอบคุณมากครับคุณยอร์ก!” คลิฟฟ์ยิ้มอย่างสดใสก่อนจะมองฮาร์วีย์อย่างให้ความเคารพ “ถ้าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์จากคุณจะเป็นการรบกวนเกินไปหรือเปล่าครับ? “ผมมีเรื่องบางอย่างต้องขอคำแนะนำจากคุณในเวลาอื่น!” ฮาร์วีย์ยิ้มในขณะที่เขาเขียนเบอร์โทรศัพท์ของเขาบนกระดาษทิชชูด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะขว้างไปตรงหน้าคลิฟฟ์ “ขอบคุณครับ! ขอบคุณครับ!” คลิฟฟ์เก็บกระดาษทิชชูแผ่นนั้นไว้ราวกับเป็นของมีค่า ก่อนจะมองไปที่ตระกูลลี “ขอโทษที่ต้องรบกวนพวกคุณทุกคนนะ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง" พวกลูกน้องของเขาต่างโค้งคำนับด้วยความเคารพ แต่ทำสีหน้าหวาดกลัว ฮาร์วีย์โบกมือ “ออกไปซะ" ท่าทีที่ดูสบาย ๆ ของเขาทำให้รู้สึกเหมือนคลิฟฟ์และคนอื่น ๆ คือคนรับใช้ของเขา ตระกูลลีไม่อาจยอมรับได้ พวกเขารู้สึกตัวชาอย่างมากในเวลานี้ ในทางกลับกันแมนดี้ทำสีหน้าที่ดูชอบธรรม “ผมจะเลี้ยงคุณวันอื่น