บทที่ 429

“หมายความว่าไงไร้ยางอาย! อย่าเพิ่งพ่นเรื่องไร้สาระออกมาเลยเถอะ ไม่มีใครคิดว่าแกเป็นใบ้หรอกถ้าแกหุบปาก! ลูกเขยอย่างแกมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้ที่นี่?!” ควินน์ พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ฮาร์วีย์พูดอย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อคุณมีความสามารถในการแก้ตัวแบบนี้ ทำไมคุณถึงกลัวว่าคนอื่นจะพูดจาไม่ดีด้วยล่ะ? ใครกันที่กำลังร้องไห้และตะโกนใส่ภรรยาของผมที่ได้สัญญามาโดยที่ไม่มีใครทำได้!” “และตอนนี้คุณปลอมแปลงสัญญาเพื่อหลอกและคนอื่น ๆ ทำผิดครั้งใหญ่แบบนี้ แต่กลับโยนโทษให้คนอื่น!” “พวกคุณสองคนหยุดทำตัวไร้ยางอายไปกว่านี้ได้ไหม? พวกคุณคิดว่าคุณปู่เป็นคนงี่เง่าที่เชื่ออะไรแบบนี้? หรือคิดว่าเขาเป็นโรคอัลไซเมอร์และจะเชื่อสิ่งที่คุณพูด?” ผู้อาวุโสซิมเมอร์นั่งอยู่บนบัลลังค์ขณะที่ตากระตุก ‘ไอ้บ้านี่! แน่นอนสิ ฉันต้องเชื่อเขา! เขาเป็นหลานชายของฉัน! ทำไมฉันจะไม่เชื่อ!’ ปัญหาคือลูกเขยบ้านี่ได้พูดแบบนั้นไปแล้ว ถ้าเขายอมรับว่าเชื่อแซ็ค เขาจะไม่ดูโง่ในสถานการณ์นี้หรือ? ผู้อาวุโสซิมเมอร์หายใจเข้าลึก ๆ และบังคับตัวเองให้สงบลง จากนั้นตบมือของเขาลงบนโต๊ะอย่างโมโห “พอได้แล้ว! นี่เป็นเรื่องของความเป็นความตายของตระกูลซิม