บทที่ 903

ฮาร์วีย์ยิ้ม “งั้นหมายความว่าจะไม่ขอโทษใช่ไหม?” “แน่นอนว่าไม่! ไม่มีทางไปตลอดชีวิตของฉันนั่นแหละ! อย่าแม้แต่จะคิดเลย!” ฮาร์วีย์มองไปที่ดอว์สันและพูดว่า “เป็นความผิดของพ่อที่ไม่ได้อบรมสั่งสอนอย่างเหมาะสม ผมสามารถรับคำขอโทษได้ถ้าคุณยอมคุกเข่าขอโทษ” ดอว์สันจากที่เคยนิ่งสงบก็เดือดดาลด้วยความโกรธหลังจากฟังคำพูดเหล่านั้น เขาคือท่านเซอร์เรย์ สถานะของเขาในตระกูลนั้นสูงมาก คนภายนอกจะต้องให้เกียรติเขาทุกที่ที่เขาไป ลูกเขยขยะตรงหน้าเขามีฐานะต่ำต้อย ทำไมเขาถึงต้องคุกเข่าให้? จากนั้นเขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็งว่า “จะให้ฉันคุกเข่าให้กับลูกเขยขยะอย่างนายได้ยังไง?” “แล้วให้ขอโทษไอ้เด็กตัวเล็กนี้ด้วยงั้นเหรอ?!” “ใช่! เราจะไม่ขอโทษเธอเด็ดขาด!” “เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นต้องโทษเธอ!” “เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการเพียงเพราะว่าตัวเองดูดี! เหอะ ในสายตาของเรา เธอก็เป็นแค่โสเภณี!” ด้านล่างเวที พวกพ้องของเยเลน่าชี้ไปที่ซีนเธียร์ราวกับว่าพวกเขาได้พบกับโอกาสที่จะทำแบบนั้นได้ในที่สุด ซีนเธียร์รู้สึกผิด เธอเกือบจะน้ำตาไหลออกมา เธอถูกตำหนิสำหรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เธอคิดว่าชื่อของเ