Webfic
Buka aplikasi Webfix untuk membaca lebih banyak konten yang luar biasa

บทที่ 1243

“ฉงเว่ย...” กู้ลี่เฉินมองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาดูเหมือนเด็กน้อยที่หัวใจแตกสลาย “ฉันจะทำยังไงดี? ฉันเข้าใจเธอผิด... ครั้งนี้ฉันเข้าใจเธอผิดจริง ๆ ... นี่ฉันต้อง... คลาดกับเธอตลอดไปเลยเหรอ... มันผ่านมาแค่ไม่กี่วันเองนะ... ทำไมฉันถึงไม่เชื่อเธอ? ทำไมวันนั้นฉันถึงไม่ลงจากรถแล้วฟังสิ่งที่เธออยากพูดกับฉัน? ทำไมฉันถึงทำลายความหวังของเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอเห็นฉันเป็นแสงสุดท้ายในความหวังของเธอ...” กู้ลี่เฉินทั้งตะโกน คร่ำครวญ และร้องไห้... เย่ฉงเว่ยไม่เคยเห็นเพื่อนรักของเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งหมดที่เขาทำได้คือคอยอยู่เคียงข้างและปลอบใจเขาเท่าที่ทำได้เท่านั้น ... หลังจากกินข้าวมื้อเย็นที่คฤหาสน์อี้แล้ว หลิงอี้หรานก็อาบน้ำและสวมชุดนอนที่อี้จิ่นหลีเตรียมไว้ให้ เธอเดินออกมาจากห้องน้ำและไปยังห้องนอนของอี้จิ่นหลีซึ่งอยู่ถัดไป ของใช้ส่วนตัวของเธอบางอย่างเช่น เสื้อผ้า ก็ได้รับการย้ายมายังห้องนี้ด้วย ห้องนอนนี้ไม่ได้ดูแปลกตาสำหรับเธอ เธอแค่ไม่เคยนอนที่ห้องนี้มาก่อน ทั้งห้องตกแต่งในโทนสีเทาให้ความรู้สึกสุขุมเล็กน้อย แต่วันนี้กลับมีบางอย่างที่เป็นสีแ

Klik untuk menyalin tautan

Unduh aplikasi Webfic untuk membuka konten yang lebih menarik

Nyalakan kamera ponsel untuk memindai, atau salin tautan dan buka di browser seluler Anda

© Webfic, hak cipta dilindungi Undang-undang

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.