บทที่ 1397

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วมีอะไรที่ฉันต้องยอมรับเหรอ? คุณต้องการให้คนที่โดนใส่ร้าย ขอโทษคนที่ใส่ร้าย เย่เหวินหมิง คุณสับสนจนแยกแยะถูกผิดไม่ได้เลยเหรอ?” “ไม่ว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ แต่วันนี้เธอก็ต้องคุกเข่าลงกราบขอโทษ! โจวเชียนหยุน อย่าบังคับให้ฉันต้องจับมือเธอทำ!” ในทันใดนั้นเธอก็หัวเราะออกมา “เย่เหวินหมิง คุณนี่โง่จริงสินะ คุณเชื่อทุกอย่างที่ตระกูลคงและคงจื่ออินพูด คุณคิดว่าคงจื่ออินคือคนที่ช่วยชีวิตคุณไว้เหรอ? เธอไม่ได้ทำอะไรเลย และเลือดที่ไหลอยู่ในตัวคุณก็ไม่เกี่ยวกับเธอด้วย!” เมื่อเธอพูดแบบนี้ สีหน้าของสมาชิกตระกูลคงก็เปลี่ยนไปทันที คงจื่ออินซึ่งนั่งอยู่บนเตียงโรงพยาบาลและกำลังกินดื่มอย่างสบาย ๆ ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมาจนเกือบจะทำถ้วยในมือตก ‘นี่โจวเชียนหยุน... รู้อะไรมา? เธอรู้เรื่องการบริจาคไขกระดูกเหรอ?’ “เหวินหมิง... นี่... นี่หมายความว่าไงคะ?” คงจื่ออินถามขณะที่ทำหน้างง ใบหน้าซีดขาวและความเจ็บป่วยทำให้เธอดูเปราะบาง เย่เหวินหมิงเดินเข้าไปปลอบเธอด้วยการพูดว่า “ไม่มีอะไร คุณไม่ต้องสนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอก!” นายท่านคงรีบพุ่งเข้ามา เขายกมือขึ้นและตบหน้าโจวเชียนหยุนสองครั้ง “เธอพู