บทที่ 343

“ถ้าเกิดคุณไม่กินยาแล้วอาการปวดแย่ลงล่ะ?” หลิง อี้หราน ถาม ทันใดนั้น ราวกับว่าเธอนึกถึงอะไรบางอย่างออก หลิง อี้หราน ดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาและเปิดดูร้านขายยาออนไลน์ แม้ว่าร้านขายยาจะอยู่ไกลเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร เพียงแค่เธอจ่ายค่าบริการเพียงพอ นอกจากนี้ยาจะมาถึงภาบในยี่สิบนาที แบบนี้เร็วกว่ารอให้คนรักษาความปลอดภัยไปซื้อยาเสียอีก หลิง อี้หราน ครุ่นคิดสักครู่และตัดสินใจสั่งซื้อผ่านโทรศัพท์ของเธอ เธอสั่งยาตัวเดียวกับเคยที่ซื้อให้อี้ จิ่นหลี ครั้งที่แล้ว หลังจากสั่งซื้อเรียบร้อยแล้ว ดวงตาของเธอก็สบเข้ากับดวงของเขาอีกครั้ง เขาขดตัวเป็นลูกบอล ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากันราวกับจะปิดเสียงพึมพำที่กำลังจะระเบิดออกมาจากปากของเขา แต่มันทำให้ลมหายใจของเขาเบาลงเล็กน้อย ตอนนี้ตาของเขาปิดสนิท ขนตายาวของเขาทำให้เกิดเงาใต้ดวงตาของเขา ชายผู้ปกครองเมือง เฉิน ตอนนี้กลับดูเหมือนเด็กที่อ่อนแอและทำอะไรไม่ถูก ราวกับว่าเขาต้องหยุดความเจ็บปวดด้วยตัวเอง หลิง อี้หราน รู้สึกเจ็บปวดในใจของเธอ เขาเป็นคนสุดท้ายที่เธอควรสงสาร แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถควบคุมความเจ็บปวดในใจได้ เธอมองไปรอบ ๆ ห้องนั้นดูเหมือนห้องโถง