บทที่ 1153

เซย์นอ้าปากค้าง “ให้ตายสิ มันสมองของแองเจลีนนี่ต่างไปจริง ๆ ทำไมผมถึงคิดแบบนั้นไม่ได้ตั้งแต่แรกนะ?” เซอร์ชีย์ยิ้มพลางแหย่เขา “ถ้าคุณคิดแผนไร้ที่ติแบบนั้นได้ ตอนนี้คุณกับโจเซฟินก็คงจะมีลูกจนโตแล้วมั้ง” เซย์นมองเชอร์ลีย์ “คุณ… คุณไม่รู้สึกแย่กับเรื่องนี้บ้างเลยเหรอ?” เชอร์ลีย์ส่ายหน้า “ฉันมีความสุขมาก” เซย์นหน้าหมองทันใด “เฮ้อ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเป็นคนล้มเหลวเลยนะ?” เขาชำเลืองมองเชอร์ลีย์ ยังคงมีความไม่ยินยอม “ตอนนี้ผมไม่มีเสน่ห์แล้วเหรอ? คุณไม่รู้สึกลังเลบ้างเลยเหรอถ้าต้องทิ้งผมไป?” เชอร์ลีย์ตอบ “ถ้าคุณไม่มีเสน่ห์ แล้วคุณจะทำให้โจเซฟินหลงรักได้ยังไงล่ะคะ? เซย์น ฉันเองก็ชอบคุณนะ แต่ว่าความรู้สึกที่ฉันมีให้คุณไม่ได้มากเท่าโจเซฟิน ฉันไม่อยากเป็นคนที่เข้ามาขวางความสุขของคุณทั้งสองคน ถ้าเป็นแบบนั้นมีแต่จะทำให้ฉันรู้สึกผิดเท่านั้น” เซย์นน้ำตาเอ่อคลอ เขากุมมือเชอร์ลีย์แน่น “ขอบคุณนะเชอร์ลีย์ การได้รู้จักคุณเป็นเรื่องที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับผมเลย” เชอร์ลีย์นั้นเหมือนเป็นพี่สาวแสนใจดีอบอุ่น เธอลูบหัวเซย์นแล้วบอกว่า “ไปสิ ไปพาโจเซฟินกลับมา” เซย์นพูดอย่างเป็นการเป็นงาน “เรายังไม่ได้หย่ากั