บทที่ 302

บอดี้การ์ดยืนอยู่ด้านหนึ่งติดต่อกันเพื่อปกป้องความปลอดภัยของท่านปู่อาเรส เขาใช้ไม้ค้ำยันของเขาเดินไปอย่างรวดเร็วมุ่งตรงไปยังห้องพักฟื้นที่เซ็ตตี้น้อยพักอยู่ พร้อมทั้งลูกชายและลูกสะใภ้ทุกคนติดตามเขามาด้วย เจย์ขมวดคิ้ว เมื่อจู่ ๆ ประตูของห้องก็เปิดออก เขากลัวว่าเซ็ตตี้น้อยจะตื่นจากความสับสนวุ่นวาย เจย์จึงปิดหูของเซ็ตตี้ด้วยมือของเขา การกระทำนี้ทำให้ปู่ของเขากลายเป็นหินเช่นเดียวกับลุงและป้าทุกคนเมื่อพวกเขาเห็นมัน ในความประทับใจของพวกเขา คือเจย์ที่เป็นภูเขาน้ำแข็งเดินได้และนี้ยังมีน้ำใจต่อทุกคน “นายกำลังทำอะไรอยู่เจย์?” แม่ของเจย์เดินมาหาเขาพอดี เจย์ลุกขึ้นยืนจ้องมองอย่างเฉียบคมประณามห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน “ออกไปก่อนครับ เซ็ตตี้น้อยต้องการพักผ่อน” ทุกคนในห้องมองสบตากัน พวกเขาได้ยินผิดหรือเปล่า? “นายไปไกลเกินไปแล้ว เจย์ นายเต็มใจที่จะไล่พวกเราผู้อาวุโสของนายไปเพื่อเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับอาเรสหรือ?” จอห์นอุทานดัง ๆ เซ็ตตี้น้อยค่อย ๆ เปิดดวงตาที่เหมือนตุ๊กตาของเธอและเห็นว่าห้องนั้นเต็มไปด้วยผู้คน เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมกับทักทายทุกคนอย่างสุภาพ “สวัสดีคะ คุณป