บทที่ 87

"ถ้ามันไม่ใช่เพราะเธอ เจนสันจะไปที่เมืองงอกงามเหรอ?" เจย์ตะโกน โจเซฟินรู้สึกผิดมาก เจนสันกล่าวเสียงเบา "อย่าว่าเธอ ผมไปเมืองงอกงามด้วยตัวผมเอง" หัวใจอันยุติธรรมของเจนสันไม่ยินยอมให้พ่อของเขากล่าวหาคนผิด ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นแล้วยอมรับผิดของตัวเอง เจย์ที่เหมือนลูกโป่งที่พองเกินไป ระเบิดทันทีจากเจนสัน แล้วยุบลงในไม่กี่วินาที โจเซฟินสังเกตพ่อลูกทั้งสอง แม้ว่าเจย์จะโกรธจนเดือดปุด ๆ แต่ความโกรธในสายตาของเขาจะดิ่งลงทันทีที่เขามองเจนสัน โจเซฟินจึงรู้สึกตัวว่าเธอต้องปกป้องตัวเองก่อน "พี่ชาย นี่มันดึกแล้ว ฉันจะกลับบ้านก่อน" โจเซฟินต้องการที่จะหนีไป แต่ก็ถูกขัดโดนเสียงเย็น ๆ ของเจย์ "ทำไมเธอถึงยังไม่จากไป?" ใบหน้าของโจเซฟินยับยู่ยี่เหมือนมะระขม เธอหันหลังแล้วกล่าวอย่างเขินอาย "พี่ชาย เธอทำใจจากเจนสันไปไม่ได้" ไหล่ของเจนสันสั่นไหวเล็กน้อย เจย์จ้องโจเซฟินอย่างน่ากลัว 'หล่อนต้องเป็นสปายที่โรสส่งมาแน่ คำตอบสั่ว ๆ ของเธอกลายเป็นตัวช่วยที่ดีของโรส "เธอไปได้" เจย์ยอมแพ้ โจเซฟินรีบวิ่งเอาชีวิตรอดทันที หลังจากโจเซฟินจากไป ห้องนั่งเล่นอันใหญ่โตก็เหลือเพียงชายหนุ่มและเด็กชายตัวน้อยที่กำลังมองอีก