บทที่ 494

เมื่อซัมเมอร์ได้ยินเสียงของฉัน แววตาเธอก็เปล่งประกายขึ้น “แคโร” เธอเรียกชื่อฉัน บาดแผลบนใบหน้าของซัมเมอร์ยังไม่หายดี ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยคราบสีเหลืองจากยา และดูน่าหวาดกลัว ถึงอย่างนั้น ดวงตาของเธอก็ส่องประกายไปด้วยแสง มันเป็นความเปล่งประกายเดียวที่เธอยังเหลืออยู่ ฉันตอบอย่างนุ่มนวล “ฉันเอง” “แคโร ขอบคุณที่มานะ” เธอกล่าว เสียงของเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ ฉันถามอย่างแผ่วเบา “มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” ซัมเมอร์พยักหน้าหลังจากได้ยิน เธอพูดอย่างอ่อนแรง “ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่คิดถึงโจเซฟ เขาจากฉันไปเกือบสองปีแล้ว ตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันมีชีวิตอยู่แต่ก็ไม่ต่างอะไรจากศพที่เดินได้ ความอบอุ่นเดียวที่ฉันมีก็คือเธอกับชาร์ลส แต่ตอนนี้... ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันไม่สามารถลืมเขาได้เลย!” ฉันรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินซัมเมอร์พูดถึงชาร์ลสอย่างตื้นตันใจ นั่นหมายความว่า เธอไม่ได้มาที่นี่ก็เพราะชาร์ลสรังแกเธอ ฉันถามเธอด้วยเสียงอ่อนโยน “ถ้าอย่างนั้น เธออยากจะทำอะไรล่ะ?” “ฉันอยากจะหย่ากับชาร์ลส และอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนโจเซฟ” ในตอนนั้น ฉันไม่รู้ว่าเธอได้เซ็นใบหย่าและได้ใบรับรองการหย่ามาเรียบร้อยแล้ว เธอ