บทที่ 840

ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโซนวีไอพีพร้อมกับเลขาแยร์ ก่อนที่เราจะเดินขึ้นเครื่อง เลขาแยร์ถามฉันอย่างซื่อตรง “คุณกลัวเขาหรือเปล่าครับ?” ฉันตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา “กลัวสิ” ฉันรู้สึกกลัวว่าถ้าเราเจอกันบ่อยกันไป เราจะต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก ไม่เพียงแค่นั้น ฉันกลัวว่าแซคคารี่จะรู้สึกไม่ดี ฉันต้องนึกถึงความรู้สึกของเขาด้วย ฉันหวังว่าเขาจะไม่ต้องมารู้สึกอิจฉาเพราะเรื่องดิกสัน ตอนที่เลขาแยร์กับฉันบินไปถึงตุรกี เวลาท้องถิ่นของที่นั่นเป็นเวลาสิบเอ็ดโมง หลังจากที่เราทานอาหารเที่ยง เราก็มุ่งหน้าไปซีเรีย ตุรกีเป็นประเทศที่มั่นคง แต่ซีเรียนั้นเกิดสงครามตลอด ในที่สุดเราก็เดินทางไปถึงพรหมแดนตอนเวลาเกือบพลบค่ำ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะข้ามพรหมแดนไปได้ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลที่จะข้ามไปด้วย หลังจากที่เลขาแยร์คุยกับผู้มีอำนาจเสร็จ พวกเขาก็ยอมให้เราผ่านเข้าไปได้ และแน่นอนว่าเราใช้เงินไปพอสมควรในการขอข้ามพรหมแดนนั้น แต่มันก็ไม่สำคัญตราบใดที่เราไปถึงซีเรียได้อย่างปลอดภัย ฉันพาคนของฉันเป็นจำนวนมากเข้าไปที่ซีเรีย ถนนที่นำทางเราไปนั่นมีลมผัดแรงจนฉันทนไม่ไหมต้องอาเจียนออกไป แต่โชคดีที่หลังจากที่ฉั