Syempre, nakita ni Yohan na si Clara pala ang nakatayo sa labas. Gayunpaman, hindi niya ibinaba ang bintana. 
Maya-maya lang ay bumukas na ang gate. 
Naunang pumasok ang itim na BMW na nasa harapan, at dahil walang sinabi si Yohan o ibinaba ang bintana, walang pagpipilian si William kundi ang magmaneho papasok sa kumpanya at huwag pansinin nang tuluyan si Clara.
Tumayo si Clara sa kinaroroonan niya, tahimik na nanonood habang ang tatlong sasakyan ay nilagpasan siya at pumasok sa kumpanya. Hindi siya nakaimik habang pinagmamasdan ang sasakyan ni Yohan na umiikot sa maliit na hardin sa harap ng gusali ng opisina at huminto sa pasukan. 
Sapat na ang kanyang paningin para makita si Yohan, na napapaligiran ng mga bodyguard, na bumaba sa sasakyan at naglakad papasok sa gusali ng opisina. Hindi man lang siya nito pinasadahan ng pabalik na sulyap. Parang hindi siya nito sineseryoso.
Buweno, naba

Sinabi rin sa kanya ni Daniel na si Yohan ay walang pakialam at mayabang na tao.
“Mr. Morris, abala ka ba?” tanong ni Clara.
“Ano ba?” Masungit na tanong ni Yohan, hindi nasisiyahan na inakala ni Clara na meron siyang maraming libreng oras gaya ng babae.
“Mr. Morris, papunta na ako sa courthouse at hihintayin kita sa pasukan. Dalhin mo ang marriage certificate para maasikao natin ang divorce,” sabi ni Clara.
Akala niya matutuwa ang lalaki sa hiwalayan. Nang makuha nila ang sertipiko kahapon, masasabi niyang ayaw talaga nitong pakasalan siya. Ginawa lang ng lalaki iyon dahil narinig niya ito, at gusto nitong mapanatili ang imahe bilang lalaking may isang salita. 
Higit pa riyan, malamang na nakita ito ng lalaki bilang paraan para pigilan si Bonnie sa pagmamaktol sa kanya tungkol sa kasal.
Siya ay sumang-ayon sa agarang kasal dahil ang kanyang supernatural foresight ay nagpakita sa kanya n

”Nandito siya, Mr. Powell. Anong kailangan mo sa kanya?” Sagot ni Clara habang naglalakad para buksan ang kahoy na gate para makapasok si Stuart. 
Nang makapasok na ang lalaki, dumiretso siya sa bahay habang tumatawag, “Mr. Fowler, kailangan ko ang tulong mo.”
“Ano iyon?” Kumakain si Mark gamit ang isang kamay at isang baso ng alak sa kabilang kamay. Kinagat niya ang kanyang pagkain, na agad namang sinundan ng pagsipsip ng alak. Kahit na narinig niya ang medyo galit na galit na boses ni Stuart, ibinaling lang niya ang ulo para sumulyap sa lalaki bago ipinagpatuloy ang kanyang pagkain.
“Ay, kumakain ka pala. Pasensya na kung naistorbo kita,” sabi ni Stuart na pilit na ngumiti.
Sanay na si Mark sa paminsan-minsang pagkagambala mula sa mga taganayon na nakatira sa paanan ng bundok. Mahinahong tugon niya, “Sabihin mo na ang kailangan mo.”
“Mr. Fowler, walang tigil ang pag-iyak ng anak ko ngayong gabi sa hindi malamang dahilan. Kahit ang nanay niya ay hindi siya mapatahan, at ayaw niyang kumain. Hinala ng nanay ko na baka nakipag-ugnayan siya sa masasamang espiritu. Gusto kong hilingin sa’yo na pumunta ka sa amin at tingnan kung ano ang mali sa anak ko,” sabi ni Stuart.
Napakahalaga kay Stuart ang anak niya. Kaya naman, mukha siyang nag-aalala nang sabihin niya ang tungkol sa kanyang anak.
Maya-maya ay pumasok na si Clara. Nagtanong siya, “Kumain ka na ba, Mr. Powell? Gusto mo bang sumabay sa amin?”
“Naku, ayos lang. Kumain na ako,” sagot ni Stuart.
Dahil kumain na siya, hindi na nag-abala si Clara na kumuha ng plato o kubyertos. Bumalik siya sa upuan niya at pinagpatuloy ang pagkain niya.
Nahulaan niya kung bakit walang tigil ang pag-iyak ng anak ni Stuart, ngunit walang nagtanong sa kanya, at walang kinalaman sa kanya iyon. Kung nakikialam siya sa lahat, hindi na kailangang iangat ni Mark ang isang daliri o gumawa ng anuman.
“Ano ang petsa at oras ng kapanganakan ng anak mo?” tanong ni Mark.
Ibinunyag agad ni Stuart ang impormasyong gusto ni Mark. 
Nagkalkula ng isang bagay si Mark gamit ang kanyang mga daliri at sinabing, “Siya ay talagang sinapian ng masamang espiritu. Bibigyan kita ng ilang anting-anting upang sunugin at ihalo sa kanyang tubig na pampaligo. Paliguan mo siya ng tubig na iyon sa loob ng tatlong magkakasunod na gabi. Bibigyan kita ng isa pa na dapat isuot sa lahat ng oras. Magsunog ka rin ng ilang kandila sa likod ng bahay ninyo, at siya ay titigil sa pag-iyak.”
Nang bumagsak ang mga salita ni Mark, ibinaba niya ang kanyang baso ng alak at tumayo para kunin ang mga anting-anting at kandila para kay Stuart. 
“Magkano ang dapat kong bayaran sa’yo, Mr. Fowler?” tanong ni Stuart.
“Bayaran mo lang ako kung ano ang sa tingin mo ay nararapat,” sagot ni Mark. Hindi niya tinukoy ang isang presyo, alam niyang hindi siya maaaring maging sakim sa kanyang hanay ng trabaho. Tinanggap niya kung ano ang iniaalok ng mga tao.
Inabot ni Stuart ang isang 20-dolyar na papel kay Mark, nagpasalamat sa kanya, at nagmamadaling umalis.
Pagkaalis niya, napangiti si Clara at sinabing, “Malamang na mahina ang anak niya hanggang sa pagtanda noon. Karma nila iyon, na dapat tiisin ng anak niya.”
Tinitigan siya ni Mark at bumawi, “Hindi mo man lang nga tinignan yung bata. Paano mo malalaman na nanggugulo na naman ang mga anak niyang babae?”
Sumagot si Clara, “Punong-puno ng sama ng loob ang kanyang mga anak na babae. Sino pa kaya kung hindi sila? Kasalanan ng kanyang mga magulang ang lahat. Hindi uunlad ang swerte ng kanilang pamilya sa dalawang henerasyong ito dahil sa kanilang mabibigat na kasalanan.”
Saway ni Mark sa kanya, “Hindi naman parang may alam ka sa geomancy o panghuhula.”
“Naniniwala ako sa karma. Ang dami na nilang nagawang kasalanan. Labag sa batas ng langit kung uunlad pa sila at yumaman.” Sinabi ni Clara ang nasa isipan niya.
“Kumain ka na,” seryosong sabi ni Mark.
Pinasok ni Clara ang isang piraso ng tortang patatas sa kanyang bibig at tumigil sa pagsasalita.
Pagkatapos ng hapunan, nag-atubili na bumaba ng bundok si Clara sa bahay ni Evelyn sa ilalim ng paulit-ulit na paghihimok ni Mark na kunin ang kanyang handbag sa kotse. Bumalik siya para ipakita ang sertipiko ng kasal kay Mark.
Pinagmasdan nang matagal ni Mark ang sertipiko at litrato ni Yohan. Tapos, sabi niya, “Hiwalayan mo siya agad. Naririnig mo ako? Dapat hiwalayan mo siya. Hindi siya isang taong kakayanin mo, at hindi kapani-paniwala ang kanyang suwerte sa pag-ibig. Marami kang magiging karibal sa relasyon mo sa kanya. Hindi ikaw ang tipong makakayanan ang mga nakakalito na karibal sa pag-ibig. Mas mabuti kung hiwalayan mo siya sa lalong madaling panahon.”
Sa mukha ni Yohan, mukha siyang lalaking yayaman sa buhay at magtatagal ng mahabang buhay. Kaya lang hindi siya nababagay sa pinakamamahal na apprentice.
“Oo, sige. Pupunta ako sa siyudad bukas ng umaga para hanapin siya. Pupunta ulit kami sa City Hall para asikasuhin ang divorce,” walang pakialam na sagot ni Clara.
Tulad ng kanyang lakas ng loob na magpakasal sa isang iglap, hindi rin alintana sa kanya ang mabilis na hiwalayan.
Wala nang sinabi noong gabing iyon.
Kinabukasan pagkatapos ng almusal, kinuha ni Mark ang kanyang bag na naglalaman ng kanyang mga gamit at bumaba sa bundok kasama si Clara.
Sa bahay nila Evelyn, kanya-kanya silang sasakyan. Mula nang makuha ni Clara ang kanyang lisensya sa pagmamaneho pagsapit ng tamang edad, hindi na sila bumiyahe sa iisang sasakyan. Sinabi ni Mark na mas mabuti sa ganitong paraan kung sakaling magkaroon ng aksidente, kahit papaano ay may isang tao ang mabubuhay para mag-asikaso.
Sumang-ayon si Clara na ang paglalakbay nang hiwalay ay talagang mas maginhawa. Maaari siyang pumunta kung saan man niya gusto nang hindi na kailangang intindihin ang mga lalakarin ni Mark.
Makalipas ang 40 minuto, huminto si Mark sa gilid ng kalsada. Nang maabutan ni Clara, ibinaba niya ang bintana at sinabing, “Clara, ikaw na ang bahala sa asikasuhin kasama ang asawa mo. Makikiapgkita ako kay Mr. Anderson. Tawagan mo ako kung may kailangan ka.”
“Sige,” sagot ni Clara. Pagkatapos, tinapakan niya ang pedal ng gas at binilisan ang takbo.
“Palagi siyang nagmamadali,” ungol ni Mark, nakalimutan niyang si Clara pala ang kailangang magmadali para maabutan siya sa buong byahe. Ang kotse ni Mark ay may mas mahusay na mga detalye, kaya siya ay nakapagmaneho ng mas mabilis.
Pumunta si Clara sa Morris Corporation. Dahil maaga silang umalis, dumating siya sa pasukan ng Morris Corporation bago mag-8:00 ng umaga. Sunod-sunod na pumapasok ang mga empleyado para magtrabaho sakay ng kanilang mga sasakyan.
Sa takot na makita siya ni Evelyn, nanatili si Clara sa kanyang sasakyan at ipinarada ito sa malayo upang hindi makatawag ng pansin. Nang makitang nagmamaneho si Evelyn papasok sa gusali ng Morris Corporation ay naglakas-loob siyang ilapit ang kanyang sasakyan para mas madali niyang mabantayan ang pagdating ni Yohan.
Hindi alam ni Yohan na nandito na naman si Clara.
Nakaugalian na niyang umalis ng bahay ng 7:45 ng umaga. Aabutin siya ng 15 minuto bago makarating mula sa tinutuluyan niyang villa patungo sa kanyang opisina. Karaniwang medyo masikip ang trapiko, kaya karaniwan siyang nakarating sa kumpanya bandang 8:15, perpektong iniiwasan ang rush hour sa umaga.
Palaging may itim na BMW na nagmamaneho sa harap habang si Yohan ay nakaupo sa isang Maybach sa likod ng kotseng iyon. Isa pang itim na BMW ang susunod sa kanya. Nakasakay ang kanyang mga bodyguard sa dalawang itim na BMW.
Umupo si Bruce sa harap ng itim na BMW, kaya siya ang unang nakakita sa kotse ni Clara. Sa oras na ito, lahat ng mga empleyado ay pumasok na sa kumpanya. Ang isang kotse na nakaparada sa pasukan ay nangibabaw na parang namamagang hinlalaki. Bilang personal na bodyguard ni Yohan, si Bruce ay lubos na mapagmatyag at agad na binigyan ng pansin ang sasakyang iyon.
Habang papalapit sila, nakilala ni Bruce ang kotse bilang ang hinarangan nila kahapon batay sa kanyang mahusay na memorya. Alam niyang nandito si Clara.
Biglang lumingon si Bruce upang tumingin ngunit hindi nagtagal ay napagtanto na si Yohan ay nasa likod na kotse pala. Nag-alinlangan siya, hindi sigurado kung sasabihin niya kay Yohan na may plano si Clara.
Nang makitang papalapit na ang sasakyan ni Yohan, mabilis na bumaba si Clara sa kanyang sasakyan. Huminto ang sasakyan ni Yohan sa kanyang harapan nang i-activate ng mga security guard ang switch ng gate, at tatagal ng ilang segundo bago tuluyang bumukas ang gate.
Ipinagpalagay ni Clara na nakita siya ni Yohan, kaya lumapit siya sa sasakyan nito at yumuko para kumatok sa bintana ng sasakyan.
Ang kanyang katok ay bumulaga kina William at Yohan. Napatingin si William sa labas at namukhaan siya. Napalingon siya kay Yohan, na nasa likod.

Syempre, nakita ni Yohan na si Clara pala ang nakatayo sa labas. Gayunpaman, hindi niya ibinaba ang bintana. 
Maya-maya lang ay bumukas na ang gate. 
Naunang pumasok ang itim na BMW na nasa harapan, at dahil walang sinabi si Yohan o ibinaba ang bintana, walang pagpipilian si William kundi ang magmaneho papasok sa kumpanya at huwag pansinin nang tuluyan si Clara.
Tumayo si Clara sa kinaroroonan niya, tahimik na nanonood habang ang tatlong sasakyan ay nilagpasan siya at pumasok sa kumpanya. Hindi siya nakaimik habang pinagmamasdan ang sasakyan ni Yohan na umiikot sa maliit na hardin sa harap ng gusali ng opisina at huminto sa pasukan. 
Sapat na ang kanyang paningin para makita si Yohan, na napapaligiran ng mga bodyguard, na bumaba sa sasakyan at naglakad papasok sa gusali ng opisina. Hindi man lang siya nito pinasadahan ng pabalik na sulyap. Parang hindi siya nito sineseryoso.
Buweno, nabanggit niya na nais nilang manatiling lihim ang kanilang kasal. Sa madaling salita, ayaw niyang may m

Kabanata 13