Kabanata 1458

Ang karamihan ay sumugod kay Sebastian na parang alon ng dagat. Iba't ibang banal na kakayahan ang nagbigay liwanag sa eksena, at ang mga alon ng espirituwal na enerhiya ay kasing nakabibighani ng mga nagngangalit na agos. Sa isang sandali, ang lambak ay nagniningning sa isang nakakasilaw na hanay ng mga kulay, na para bang ang mismong langit at lupa ay mapapunit. Tumayo si Sebastian nang matatag na parang isang napakataas na bundok, malamig na pinapanood ang mga nasa unahan ng pagsalakay. Sa sandaling malapit na silang sumugod, biglang itinaas ni Sebastian ang kanyang binti at hinampas ito nang pahalang. Isang pagsabog ng napakalakas na kapangyarihan ang sumiklab sa isang iglap, pinapadapo ang mga nangungunang tumatakbo. Ang kanilang mga katawan ay naglaro ng isang malupit na arko sa hangin bago mabangga nang mabigat sa lupa, umuubo ng dugo at hindi na makabangon muli. Sunod, piniga ni Sebastian ang kanyang mga kamao, sumugod na parang isang mabangis na tigre sa gitna ng mga tupa.