บทที่ 666

“เอาเถอะ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน” ฌอนอุ้มซาร่า จากนั้นยาเอลก็ตามพวกเขามา เมื่อเขากำลังจะวางซาร่าลงในรถ จู่ ๆ เธอก็เอื้อมมือขึ้นมาโอบรอบคอของเขาเอาไว้ เธอพูดเจือด้วยเสียงสะอื้น “อย่าปล่อยฉัน ฌอนนิค อย่าทิ้งฉันไป ฉันรู้ดีว่าฉันมันสกปรก ทำให้คุณไม่อยากแตะต้องฉัน” “ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” ฌอนรู้สึกใจหาย “คุณไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ฉันเข้าใจดี” เธอปิดปากเขาเอาไว้ “ความจริงแล้ว ฉันรู้ดีว่าเมื่อสองคืนที่ผ่านมาคุณไปนอนที่บ้านของแคทเธอรีน คุณโกหกฉัน บอกว่าคุณมีงานด่วนต้องจัดการ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันผิดเอง เพราะฉันทำให้คุณรู้สึกพอไม่ได้ ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นแฟนสาวที่น่าอับอายตลอดไป ตราบใดที่คุณมีความสุข มันไม่สำคัญหรอกค่ะ ตราบใดที่ฉันได้อยู่เคียงข้างคุณแล้วได้เห็นคุณทุกวันเมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นมา” “ฉันรักคุณค่ะ ฉันรักคุณมากขนาดนี้ได้ยังไง? ตั้งแต่ตอนนั้นที่ฉันได้พบคุณเป็นครั้งแรก ฉันก็ตกหลุมรักคุณจนถอนตัวไม่ขึ้น ตราบใดที่ฉันได้แต่งงานกับคุณ ฉันก็ตายตาหลับแล้วค่ะ” เธอผล็อยหลับไปขณะที่พูดพึมพำอยู่ในอ้อมแขนของเขา ยาเอลอดที่จะพูดขึ้นไม่ได้ “คุณชายคนโตคะ ตอนที่คุณโกหกคุณนีสันว่ามีงานด่