บทที่ 235

ในทางเดินนอกห้องไอซียู ผ่านหน้าต่างกระจกใสโดโรธีเห็นเบลล์ซีดนอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัดด้านใน เธอกําข้อมือของ Germaine และรู้สึกว่าเธอสูญเสียความแข็งแรงทั้งหมดของเธอบนเท้าของเธอ มันราวกับว่าพวกเขาถูกตอกตะปูกับพื้นไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ในเวลาเพียงไม่กี่วันลูกสาวของเธอลดน้ําหนักได้มาก ใบหน้าของเธอซีดเซียวกว่าที่เคย มือของเธอคว้ามุมของแผ่นสีขาวอย่างกระวนกระวายราวกับว่ามันเป็นวิธีเดียวที่เธอรู้สึกสบายใจ ดูเหมือนว่าเธอกําลังบ่นพึมพําเรียกออกมาว่า "แม่แม่!" "เบลล์ ฉันขอโทษ แม่มาสายแล้ว ฉันทําให้คุณทรมาน!" โดโรธีหลั่งน้ําตาออกมาทันที เธอรู้สึกว่าเธอไม่ใช่แม่ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมเลย ในวัยเด็กไม่เพียง แต่ลูกสาวของเธอป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว แต่เธอยังถูกลักพาตัวไปยังสถานที่ที่อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ในเจนซิกาทุกข์ทรมานจากการพลัดถิ่นและกลัวว่าเด็กธรรมดาส่วนใหญ่จะไม่เผชิญ การจับของเธอหนักขึ้นและหนักขึ้นและ Germaine รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากบนข้อมือของเธอ อย่างไรก็ตามเธออดทนและมองไปที่โดโรธีด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "ดอรี่ ตอนนี้คนพวกนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วพาเบลล์ออกไปก่อนเถอะ" เดิมทีมีบอดี้การ์ดสองสามคนเฝ้าประ