บทที่ 176 ประธานลีย์กับใบหน้าอ้อนวอน

ท่านผู้หญิงควินตันเพิ่งมาและพาลิซซี่ออกไปเมื่อถึงเวลาออกไป เด็กน้อยใจสลายที่จะต้องจากไปและความรู้สึกเดียวกันนี้ถูกส่งต่อไปถึงเนลล์ เธอประหลาดใจ ทันใดนั้นเองลิซซี่ก็ดึงแขนเสื้อของเธอเอาไว้ กะพริบดวงตากลม ลิซซี่ถามขึ้นว่า “คุณแม่ นานะบอกว่าคุณกับคุณพ่อกำลังจะมีน้องชายเล็ก ๆ ให้หนู เป็นเรื่องจริงไหมคะ?” เนลล์ “??” ท่านผู้หญิงนิ่งไป แม้แต่กิดเดียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็หยุดอะไรก็ตามที่เขากำลังทำอยู่และจ้องมองเธออย่างตกตะลึง ราวกับว่าเวลาหยุดชะงักลง! ลิซซี่รู้สึกงุนงงและเพิ่งรู้ในวินาทีต่อมาว่าเธอเพิ่งเปิดเผยความลับออกไป! อ้าปากค้างด้วยความกลัว เธอยกแขนขึ้นปิดปากของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ฉ่ำวาวนั้นกะพริบจับจ้องไปที่เนลล์อย่างน่าสงสาร “ฮึก ฮึก ฮึก... คุณแม่ หนูไม่ได้ตั้งใจ!” “หนูไม่อยากโกหกคุณแม่ หนูแค่อยากอยู่กับคุณ!” “นานะบอกว่าคุณจะไม่ทิ้งคุณพ่อและจะอยู่ด้วยกันกับหนูตลอดไปกับน้องชายตัวเล็กด้วย!” “ฮึก ฮึก ฮึก...หนูผิดเอง!” เนลล์หันไปมองกิดเดียน กับความซับซ้อนที่เกิดขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ริมฝีปากของชายคนนั้นกระตุก อยากจะฝังตัวเองลงไปในหลุมเสียเดี๋ยวนี้ ในขณะเดียว