บทที่ 568 เสียคะแนน

ด้วยความตกใจ ลูซี่หันไปหาคาริน่าโดยไม่รู้ตัวและถามว่า “มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกหรือเปล่า?” คาริน่านิ่งงัน “หนูก็ไม่รู้ค่ะ” อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเธอก็กลับมารู้สึกตัวและตอบว่า “พี่ลูซี่ นั่งลงก่อน หนูจะออกไปดู” เธอก้าวเดินออกไป เมื่อคาริน่ากลับมา หลังจากผ่านไปสิบนาที เมื่อเธอเข้าไปในห้อง คาริน่าก็ปิดประตูอย่างแอบ ๆ พร้อมกับใบหน้าที่แปลกประหลาดของเธอ ลูซี่รู้สึกสับสน “มีอะไรเกิดขึ้นข้างนอก?” คาริน่ายังคงดูแปลก ๆ เธอเข้าหาลูซี่และก้มลงกระซิบ “พี่ลูซี่ เดาสิว่าตอนฉันออกไปข้างนอกฉันเห็นใคร?” คำถามของคาริน่าทำให้เธอต้องสงสัย ลูซี่สามารถบอกได้เลยว่าต้องเป็นคนที่เธอรู้จักเป็นการส่วนตัว เธอจึงถามด้วยความอยากรู้ “ใคร?” “นายน้อยรองฟอสเตอร์” อะไรนะ? ลูซี่ตัวแข็งทื่อ ลืมจิบชาที่ห่างจากปากของเธอไปหนึ่งนิ้ว ขณะที่สมองของเธอนั้นว่างเปล่า ประตูห้องของพวกเขาถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน ทั้งคู่กระโดดออกจากกัน เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นโจเอลยืนอยู่ในสภาพเคร่งครึม ตามมาด้วยด้านหลังเขาคือเจด้า ที่กำลังเสียใจพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำที่เปื้อนน้ำตา เห็นได้ชัดว่าเสียงด้านนอกก่อนหน้านี้คือ เจด้าที่กำลังตามตื้อโ