บทที่ 57 การคืนทุนสำหรับขนตา

“ฉันทำไปแล้ว แต่ทำไม? ทำไมคุณถึงมาทำลายฉัน? “คุณรู้ไหมว่าการเป็นอาณาจักรนี้นั้นยากแค่ไหน? ฉันต้องอดทนแค่ไหนกว่าจะได้เป็นมเหสี? “ในที่สุดฉันก็นั่งอยู่เหนือฝูงชนโดยไม่โดนดูถูก? ทำไมคุณถึงปล่อยให้ฉันดื่มด่ำกับมันอีกหน่อยไม่ได้เหรอ?” อลิสันร้องไห้และตะโกน ในที่สุดน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา แอชลีย์จับคางของเธอ แอชลีย์จ้องมองน้องสาวสุดที่รักของเธอก็ยิ้มออกมา “เธอหมายความว่ายังไงไม่มีใครรักเธอ? ใครเป็นคนโดนทุบตีแทนเธอเมื่อตอนที่เธอขโมยพัดหยกของพ่อ? “ตอนอายุสิบขวบใครเสี่ยงชีวิตช่วยเธอตอนที่เธอเกือบจมน้ำตายในทะเลสาบ? “ตอนอายุสิบห้าเมื่อเราถูกพาไปเมืองหลวง ... ” เธอหายใจติดขัดเมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมา ดวงตาที่สวยงามและเย็นชาเหล่านั้นแปดเปื้อนไปด้วยชั้นสีแดงควบคู่ไปกับความผิดหวังและความสิ้นหวังอย่างหนัก “ใครกันที่มาขวางทางเมื่อคนนับไม่ถ้วนพยายามที่จะทำให้ความไร้เดียงสาของคุณ ทำให้เกิดความเสียหายระหว่างการเดินทางหนึ่งพันห้าร้อยกิโลเมตรไปทางตะวันออก? ใครคว้ามีดและต่อสู้พวกเขาถึงตาย? ความไร้เดียงสาของใครถูกเหยียบย่ำเพื่อความปลอดภัยของคุณ” อลิสันยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตะลึง เธอจ้องมองแอชลีย์อย่างว่า