บทที่ 72 ชายในความมืด

ชายในความมืดกวาดสายตาเย็นชา ปิดตาอย่างแน่น คนข้างหลังจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง นิ้วที่บุคคลนั้นชี้ไปที่ชายคนนั้นสั่นเทาก่อนที่มันจะลดลงอย่างรวดเร็ว “รุ่นพี่แจ็คแมน” ในมุมที่ถูกปกคลุมเขาก้มศีรษะลงไปหาชายคนนั้นเพื่อเป็นการทักทาย เลียมเม้มริมฝีปากของเขาอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรุนแรงที่สั่นเทา ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกพ่นคำพูดที่เยือกเย็นและรุนแรง “หุปปาก!” คน ๆ นั้นกำลังจะจากไปเมื่อจู่ ๆ เขาก็ถูกเรียกตัวกลับมา "เดี๋ยว!" ด้วยสีหน้าขมขื่นคน ๆ นั้นก็มองกลับไปด้วยความกลัว “รุ่นพี่แจ็คแมนผมไม่ได้ตั้งใจจะชนจริง ๆ ผมจะหันไปทางอื่น ถ้าผมรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ ... ” เลียมไม่ได้สนใจเขามากนักและหันหน้าไปจ้องไปที่เวทีก่อนที่ดวงตามืดลง “เลิกพูดซะ ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ต้องไม่มีใครรู้ว่าแกเห็นฉันที่นี่ ในคืนนี้เข้าใจไหม?” เขามึนงงไม่สามารถหันไปมองรอบ ๆ ตามคำสั่งได้ แต่ก็ยังคงฟังคำเตือน เลียมตบแขนเขาและปล่อยให้คน ๆ นั้นออกไป แม้ว่าจะเป็นเวลาห้าปีแล้ว ที่เลียมจบการศึกษาจากโรงรียนมัธยมปลายอาเชอ แต่ตำนานที่เขาทิ้งไว้ข้างหลังก็ยังคงอยู่ภายในกำแพงทั้งสี่ของโรงเรียน เหตุผลนั้นง่าย