บทที่ 1097

พูดจบเขาก็วางสายไป เมื่อเมเดลีนโทรหาเขาอีกครั้ง เธอก็พบว่าเขาปิดเครื่องไปแล้ว หญิงสาวเริ่มร้องไห้เมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับลง เธอรู้สึกได้ถึงหนามคมที่แทงลึกเข้าไปในหัวใจ แม้มองไม่เห็น แต่มันก็ทำให้รู้สึกเหมือนมีเลือดไหลออกมามากมาย ไรอันกอดไว้เมเดลีนอย่างอ่อนโยน เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น บางทีการไม่พูดอะไรอาจเป็นการปลอบประโลมความเจ็บปวดในใจของเธอได้ เมเดลีนร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน แต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดที่เสียดแทงลึกเข้าไปถึงหัวใจของเธอได้เลย หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาและข่มอารมณ์ขณะที่ผละตัวเองออกจากอ้อมแขนของไรอัน “ไรย์ ฉันรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมที่จะทำอย่างนี้กับคุณ แต่ฉันหวังว่าคุณจะให้เวลาฉันนะ ฉันต้องการไปตามหาเขา และถ้าเขารักษาไม่หายจริง ๆ ก็ได้โปรดให้ฉันได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขานะคะ” ไรอันยิ้มบาง ๆ และเช็ดน้ำตาให้เมเดลีนอย่างอ่อนโยน “อันที่จริง เหตุผลสำคัญที่ผมแต่งงานกับคุณก็เพื่อปกป้องคุณ” เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมรู้ว่าใครคือคนที่คุณรักจริง ๆ ดังนั้นผมจะไม่บังคับคุณ ไปทำในสิ่งที่คุณต้องการเถอะ ไปหาเขา” เมเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วย้