บทที่ 488

เมเดลีนคุกเข่าลง นิ้วมือที่สั่นคลอนของเธอลูบไล้ลงบนคิ้วของแจ็คสันด้วยความอ่อนโยน นิ้วของเธอลูบไล้ตั้งแต่ตา จนถึงจมูก จากจมูกจนถึงปากเล็ก ๆ ที่น่ารักของเขา... “เป็นอะไรเหรอครับแม่? ร้องไห้ทำไมครับ?” แจ็คสันกะพริบตาด้วยความสงสัย ขณะที่เอื้อมมือเล็ก ๆ ของเขาไปเช็ดน้ำตาให้เมเดลีน เมเดลีนกุมมือเล็ก ๆ และขาวผ่องของแจ็คสันไว้ในมือใหญ่ของเธอด้วยความรัก “แจ็ค... ลูกชายสุดที่รักของแม่ ในที่สุดแม่ก็ได้พบกับหนูสักที!” เมเดลีนอดไม่ได้ที่จะดึงร่างเล็ก ๆ ของแจ็คสันเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เธอกอดแจ็คสันไว้อย่างแนบแน่น พายุแห่งความสุขและความเศร้าในตัวเธอ หมุนรวมเข้าด้วยกัน และกลั่นออกมาในรูปแบบของน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของเธอ เธอรู้ดีว่าเธอควรจะมีความสุขและเบิกบานใจ แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกเหมือนกำลังแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ เมเรดิธชั่วร้ายเกินไป หล่อนสามารถคิดวิธีเลว ๆ แบบนี้มาทรมานเธอและลูกได้อย่างไร? เมเดลีนรู้สึกคับแน่นในอก เมื่อเธอจินตนาการถึงสิ่งชั่วร้ายที่เมเรดิธทำกับแจ็คสันในช่วงห้าปีที่ผ่านมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะย้อนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เมเรดิธใช้มีดกรีดลงบนใบหน้าของแจ็คสัน เพราะมันเจ็บปวดมากเกินไป