บทที่ 539

คำถามที่เมเดลีนถามทำให้ทุกคนในห้องพักคนไข้ตกใจ “เอวลีน ฉันเป็นแม่ของหนู” เอโลอิสชี้ที่ตัวเอง ในขณะที่ดูตื่นตระหนก มีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเธอ เป็นเรื่องยากสำหรับเจเรมี่ที่จะเชื่อเรื่องนี้ แล้วมันก็น่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาเห็นการแสดงออกที่สับสนและระมัดระวังบนใบหน้าเล็ก ๆ อันบอบบางซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา มันเป็นไปได้อย่างไร? เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผู้หญิงที่รักเขามาก คนที่ทั้งเกลียดชังและรักเขาจนแทบคลั่ง เธอได้ลืมเขาไปแล้วจริง ๆ เหรอ? หลังจากผ่านพ้นความตกใจไปได้ เฟลิเป้ใช้เวลาอันสั้นที่สุดเพื่อไขข้อสงสัยของเขา จากนั้นเขาก็ยกริมฝีปากยิ้มเหยียด และเดินไปที่เมเดลีนด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น “วีล่า ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ให้หมอดูอาการของคุณก่อนนะ” หลังจากฟังคำพูดของเฟลิเป้อย่างถี่ถ้วนแล้ว เมเดลีนก็ให้ความร่วมมือ และให้หมอตรวจดูเธอ เจเรมี่ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเห็นต่อหน้าเขาเลยจริง ๆ เมเดลีนไม่รู้จักเขาหรือเอโลอิส แต่เธอยังคงจำเฟลิเป้ได้อย่างชัดเจน และเชื่อฟังเขาอย่างว่านอนสอนง่าย เจเรมี่รู้สึกราวกับว่ามีลูกศรเย็นเยียบหลายหมื่นลูกพุ่งทะลุหัวใจ