บทที่ 551

เมเดลีนขัดขืนทันทีและเอาศอกไปกระแทกคนข้างหลังเธอ ชายคนนั้นไม่ได้ขัดขวางการโจมตีของเธอ แต่ยังคงโอบแขนไว้รอบตัวเธอ “ลินนี่ นี่ฉันเอง” เสียงทุ้มนุ่มนวลของชายคนนั้นดังเข้ามาในหูของเธอ เมเดลีนถึงกับผงะไปชั่วครู่ เธอได้สูดกลิ่นหอมของไม้ซีดาร์ที่คุ้นเคย “ลินนี่ ไม่ต้องกลัว ผมจะไม่ทำร้ายคุณ ผมแค่ไม่ต้องการให้คุณตัดสินใจกับสิ่งที่คุณจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต” เจเรมี่พูดออกมาเบา ๆ ด้วยคำขอร้องที่สุภาพจากน้ำเสียงของเขา “ได้โปรด ไปกับผมได้ไหม?” คิ้วที่สวยงามของเมเดลีนขมวดชนกัน “ปล่อยฉันก่อน” เมื่อเจเรมี่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็ปล่อยเธอไปทั้ง ๆ ที่เขาไม่เต็มใจ เมเดลีนหันกลับมาและเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ประชิดเธอมาก ไฟในดวงตาของเธอก็ลุกโชนขึ้นในทันที เขาเห็นเปลวไฟแห่งความเกลียดชังในดวงตาของเมเดลีนโดยไม่คาดคิดและรู้สึกตกใจเล็กน้อย ท่าทางที่แสดงออกของอารมณ์เธอในขณะนั้นมีเพียงแค่ความเกลียดเขาและอยากหลีกเลี่ยงออกจากเขา เหตุใดเธอถึงได้มีความเกลียดชังที่รุนแรงได้ขนาดนี้กัน? เขาไม่ได้คิดอะไรมากและคว้ามือของเมเดลีนไว้ “ลินนี่ อย่าแต่งงานกับเฟลิเป้เลยนะ เขาไม่ใช่คนที่คุณเห็นแบบผิวเผินอยู่ตอนนี้ เขา