บทที่ 590

“หยุด... หยุดพูด ฉันปวดหัว! เจเรมี่ เจเรมี่…” “ลินนี่!” เจเรมี่ที่เพิ่งกลับจากเรือนจำมาถึงทางเข้าบ้านพักและเห็นฉากทั้งหมด เมเดลีนร้องเรียกชื่อของเขาอย่างสิ้นหวัง ขณะที่เฟลิเป้คว้ามือของเมเดลีนไว้ เขาจอดรถอย่างรวดเร็ว วิ่งฝ่าสายฝนด้วยการก้าวยาว ๆ และโอบกอดเมเดลีนที่ยังคงพึมพำอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ผมอยู่นี่ ลินนี่ ไม่ต้องกลัวนะ” เขากอดเมเดลีนในอ้อมแขนของเขา รู้สึกราวกับว่าหัวใจเขาถูกทิ่มแทงเมื่อเห็นท่าทีทุกข์ทรมานของเธอ ความโกรธพุ่งทะลุผ่านเขาขณะที่เขาหันไปหาเฟลิเป้ด้วยแววตาชั่วร้าย คำพูดเย็นชาถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากบางของเขา “ไปซะ หยุดก่อกวนภรรยาของฉัน นายควรหายตัวไปซะเดี๋ยวนี้เลย” เฟลิเป้ไม่ได้โกรธและเพียงปล่อยรอยยิ้มออกมาเท่านั้น ดวงตาเย็นชาของเขาขยับจากการมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเมเดลีนไปยังดวงตาที่เดือดพล่านของเจเรมี่ เขาไม่พูดอะไรและเผยรอยยิ้ม เจเรมี่ดึงสายตาของเขากลับมาหลังจากที่เฟลิเป้จากไป จากนั้นเขาก็ยิ้มปลอบเพื่อให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เมเดลีน “ไม่ต้องกลัวนะ ลินนี่ ผมอยู่นี่ ผมจะปกป้องคุณเอง” เขามอบความอบอุ่นให้หล่อน แต่หัวใจของเขากลับเต้นผิดจังหวะอยู่ คิ้วของ