บทที่ 593

คาเลนรีบตรงกลับวิลล่าทันที หลังจากที่จบบทสนทนากับอีวอนที่คอมโดมิเนียมลง เธอสังเกตเห็นว่าเมเดลีนกำลังเดินลงมาจากชั้นบนในตอนที่เธอเดินเข้าวิลล่ามา เธอฉีกยิ้มทักทายอย่างเคยเพื่อไม่ให้เมเดลีนจับพิรุธเธอได้ “ลูกสะใภ้ของแม่” คาเลนเรียกเมเดลีน “แม่ต้องขอโทษเรื่องเมื่อตอนเช้าด้วยนะ หนูพูดถูก แม่น่ะมีพัฒนาการทางด้านอารมณ์ช้าอย่างที่หนูว่ามา แม่พูดจาไม่ดีออกไป อย่าถือสาเลยนะลูก” เมเดลีนตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “ฉันไม่เคยถือสาคำพูดโง่ ๆ พวกนั้นหรอกค่ะ” คาเลนแทบจะทนกับคำตอบที่ขวานผ่าซากแบบนั้นไม่ได้ รอยยิ้มก่อนหน้าถูกฉาบทับไปด้วยความเดือดดาลที่แผ่ซ่านไปทั่ว “เมเดลีน ฉันเอ่ยคำขอโทษจากใจจริง แต่แกกลับกล้ามาว่าฉันแบบนี้อย่างนั้นเหรอ? แกนี่...” “เวลามีบางอย่างไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้น กลิ่นเหม็นเน่ามันจะโชยออกมาก่อนเสมอ คุณแม่ไม่เคยได้ยินเหรอคะ?” เมเดลีนพูดตัดบท พร้อมกับส่งสายตาที่ทะนงตนไปยังคาเลน “ถ้าจะมาเล่นแง่กับฉัน ก็ใช้วิธีที่ฉลาดกว่านี้หน่อยนะคะ” เมื่อพูดจบ เมเดลีนก็เดินผ่านคาเลนไปทันที “แก…” คาเลนโกรธจนตัวสั่นไปหมด ฟันของเธอกระทบกันอย่างแรงในขณะที่สายตาจับจ้องไปยังแผ่นหลังของเมเดลีน คาเลนหันไปมอง