บทที่ 660

เฟลิซิตี้ชะงักไปเมื่อได้ยินคำเรียกนั้น แต่เธอรับรู้ได้ถึงความตั้งใจของเจเรมี่ในทันที “เจเรมี่” เธอเรียกชื่อของเจเรมี่ออกพร้อมรอยยิ้มและเดินมายืนเขียงข้างเขา เธอหันไปมองเมเดลีนซึ่งตอนนี้ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าวิลล่า “มีผู้หญิงยืนอยู่ตรงประตูน่ะค่ะ เธอมาคุณเหรอคะ?” “ผมไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น” คำตอบของเจเรมี่ชัดเจน เมเดลีนจูงมือแจ็คสันเดินออกไป “แจ็ค ไปกันเถอะลูก” “แต่ว่าพ่อเขา…” “เป็นเด็กดีนะลูก” เธอเกลี้ยงกล่อมเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงฝืนยิ้มออกไปแบบนั้น เฟลิซิตี้จ้องมองแผ่นหลังของเมเดลีนด้วยความเกลียดชังและรังเกียจ เธอไม่ยอมละลายตาเลยจนกระทั่งเจเรมี่เดินเบี่ยงตัวออกไป เธอถึงยอมละสายตาจากเมเดลีน “คุณวิทแมนคะ คุณรู้จักผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงประตูจริง ๆ ไม่ใช่เหรอคะ? “ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะ คุณวอล์คเกอร์” เจเรมี่ไม่ตอบคำถามของเฟลิซิตี้ เขาเพียงแค่ขอบคุณเธอ “ผมไม่ค่อยมีอารมณ์ที่จะทำการรักษาวันนี้ ดังนั้นคุณกลับเลยก็ได้ครับ” หลังพูดจบ เขาจึงเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเผชิญหน้ากับเมเดลีนเมื่อสักครู่นี้ ตอนนี้เขาไม่ได้มีอิสระหรือความสบายใจอยู่อีกต่อไปแล้ว เฟลิซิตี้ไม่ต้องก