บทที่ 697

เธอคิดว่าเจเรมี่จะคล้อยไปตามเฟลิซิตี้ แต่เขากลับยกแก้วไวน์ในมือของเขาและสาดสิ่งที่อยู่ในแก้วลงบนใบหน้าของเธอ เมเรดิธกรีดร้องโวยวาย ไม่คาดคิดว่าเจเรมี่จะทำเช่นนั้น เธออึ้งไปชั่วขณะ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยของเหลวสีแดง เธอมองด้วยความสยดสยอง ขณะที่ชายตรงหน้าก็เธอลุกขึ้นอย่างช้า ๆ “เจเรมี่ ทะ ทำไมคุณถึงสาดไวน์ฉันล่ะ?” เจเรมี่ไม่อยากแม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ เขาเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ “ไวน์แดงไม่ใช่แค่เพียงช่วยทำให้ผ่อนคลายนะ แต่มันยังสามารถปลุกคนบางคนให้ตื่นได้อีกด้วย” น้ำเสียงของเขาช่างเย้ายวน แต่กลับฟังดูเยือกเย็น “ตอนนี้คุณตื่นได้หรือยัง?” “...” เมเรดิธทำหน้างง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เธอยังถามด้วยความไร้เดียงสา “เจเรมี่ เป็นอะไรไป? ฉันทำไปก็เพื่อช่วยให้คุณได้กลับมามองเห็นได้เร็วขึ้น นี่เป็นวิธีบำบัดทางจิตวิทยาวิธีหนึ่งนะ” “ช่างเป็นวิธีที่แปลกดีจริง ๆ” เมเดลีนเดินเข้าไปพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาช้า ๆ เมเรดิธต้องการออดอ้อนเจเรมี่ให้มากกว่านั้นในตอนที่เธอได้ยินเสียงของเมเดลีน เธอหันกลับมาและเห็นเมเดลีนเดินเข้ามาหาเธออย่างสง่างาม “เมเดลีน?” เมเรดิธตกใจมาก ถึงอย่างไรก็ตามเธอเปลี่ยน