บทที่ 72

มาเดลีนสายตาที่พร่ามัวเห็นเพียงรองเท้าหนังสีดำราคาแพงคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้ ด้วยขาที่ยาว เธอเงยหน้าขึ้น และในสภาพสะลึมสะลือ เธอมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏในสายตาก่อนที่เธอจะหมดสติไป มาเดลีนรู้สึกตัวอีกที เธอพบว่าเธอกำลังอยู่ที่โรงพยาบาล โดยมีเอวานั่งอยู่ข้างๆเตียงเธอ เอวาเห็นมาเดลีนลืมตาขึ้นแต่กระนั้นเธอยังไม่หายกังวลใจ “แมดดี้ เธอไม่รู้สภาพร่างกายตัวเองเหรอ? ทำไมถึงออกไปกลางสายฝนและทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพเช่นนี้?” มาเดลีนมองเห็นเอวาน้ำตาไหลจากความเป็นห่วง ดวงตาของเธอเป็นสีแดงและมุมริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย “ดูสิตอนนี้ฉันตื่นขึ้นมาแล้วไง ไม่ใช่เหรอ?” มาเดลีนยิ้มสู้ สถานการณ์ตรงหน้า เธอรู้สึกตัวลึกๆ ว่าร่างกายของเธออาจแย่ลงมากกว่าที่เเธอคิด อีกทั้งเธอไม่ต้องการที่จะใช้สมองกับเรื่องนี้อีกต่อไป ก่อนหน้านี้เธอจำได้แม่นว่าเธอใช้ชีวิตโดยสาบานทุกอย่างกับเจเรมี่ อาจเพราะชีวิตของเธอกำลังจะจบลงในไม่ช้า ดังนั้นคำสัญญาว่าจะตายจากความตายที่น่าสยดสยองจึงกลายเป็นเรื่องตลกและน่าขบขันที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ “ใครเป็นคนพาฉันมาที่นี่?” มาเดลีนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน

이전 챕터 72/1430 다음 챕터