บทที่ 1427

ดาร์เรนชะงักอีกครั้งพอได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ จากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมา “อะไรกัน? วิธีจัดการพวกเราด้วยเหตุผลที่นายว่าก็คือการซื้อของในร้านเราทั้งหมดเนี่ยนะ?” “นี่จะมาระบายอารมณ์หรือแค่แจกเงินให้พวกเรากันแน่?” ก่อนหน้านี้ เฟย์ก็คาดหวังกับแผนต่อไปของฮาร์วีย์เช่นกัน พอได้ยินดังนั้นเธอก็อดขำไม่ได้ เธอหันไปมองฮาร์วีย์ด้วยแววตาเหยียดหยาม “ระบายอารมณ์ด้วยการซื้อของเนี่ยนะ? ตลกนักเหรอ?” ‘ของในร้านขายวัตถุโบราณของตระกูลฟลินน์มีมากมายก็จริง แต่ไม่มีสักชิ้นเลยที่เป็นของโบราณมีค่าอย่างแท้จริง’ ‘ต่อให้ฮาร์วีย์สามารถเลือกวัตถุโบราณที่มีค่าจริง ๆ ได้สักสองสามชิ้นจากการใช้การสังเกตอันหลักแหลมของเขา ร้านก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากอยู่ดี’ ‘อีกอย่าง การหยิบวัตถุโบราณไปจริง ๆ จะถือเป็นการโฆษณาร้านฟรี ๆ เสียด้วยซ้ำ’ ‘ถ้าฮาร์วีย์หยิบของเก่าออกไป อันนั้นก็เป็นปัญหาของเขาแล้วล่ะ’ ‘แต่เขายังดูหนุ่มมาก ๆ อยู่เลย เขามีความสามารถด้านการประเมินวัตถุโบราณจริง ๆ เหรอ?’ เฟย์ไม่อยากเชื่อ นักประเมินวัตถุโบราณต้องสั่งสมประสบการณ์มากมายหลายปี คนปกติธรรมดาแยกไม่ออกระหว่างของจำลองคุณภาพสูงกับต่ำด้วยซ้ำ อย่าว่า