บทที่ 1510

ชายหนุ่มหัวโล้นพูดด้วยความไม่พอใจ “เราเป็นพี่น้องของหลงเหมิน เราคือ…” เพี๊ยะ! ฮาร์วีย์ ยอร์กเหวี่ยงฝ่ามือไปที่ใบหน้าของชายคนนั้นแล้วส่งเขาลอยออกไป “คุณคิดว่าการเป็นคนของหลงเหมินมันยอดเยี่ยมนักเหรอ!” “ตอนนี้ผมจะจัดการพวกคุณทุกคน!” “แม้แต่ซามูเอล บาวเออร์ยังต้องแสดงความเคารพต่อผม!” “แล้วคุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร?!” “เอาล่ะ!” “ผมให้โอกาสพวกคุณแล้ว!” สายตาของฮาร์วีย์ เย็นชาแต่การแสดงออกของเขาเย็นชายิ่งกว่า แม้แต่การจ้องมองอย่างเย็นชาของเขาในตอนนี้ก็ยังทำให้ผู้คนจากสาขามอร์ดูของหลงเหมินเหงื่อตก “ยานนิค บิสสัน ถ้าพวกเขาไม่ยอมทำเองก็ช่วยสนองพวกเขาที” “แล้วราเชล ฮาร์ดีล่ะ…?” ฮาร์วีย์มองที่ราเชลโดยไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน "ปล่อยเธอไป ผมบอกว่าไปแล้วว่าจะไม่ฆ่าเธอ แน่นอนว่าผมจะไม่แตะต้องเธออีก” ฮาร์วีย์เตะชายหนุ่มออกไปหลังจากพูดจบและเดินจากไป หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง สมาชิกทั้งหมดจากสาขามอร์ดูของหลงเหมินต่างก็เดินโซซัดโซเซ ประคองแขนตัวเองไป ในตอนที่พวกเขามา พวกเขาล้วนเป็นสง่าและทรงพลัง แต่ในตอนที่พวกเขาจะกลับออกไป พวกเขากลับหาคนขับรถแทนในราคาสูงเท่านั้น เพราะแขนของพวกเขาหักจนหมด ไม่