บทที่ 1605

“นายควรชิงฆ่าตัวตายไปเสียเดี๋ยวนี้” ซามูเอลพูดอย่างใจเย็น “ถ้านายรอให้ฉันลงมือ นายจะต้องลงเอยด้วยการตายอย่างสยดสยอง” “ฆ่าตัวตาย?!” ไคโตะหัวเราะอย่างเย็นชา "แกคิดว่าแกเป็นใคร?!" “คนจากประเทศ H อย่างพวกแก มักจะคุยโวเรื่องศิลปะการต่อสู้ของประเทศว่ามีประวัติศาสตร์อันยาวนานแค่ไหน แต่มันก็มีแค่เรื่องตื้นเขินเท่านั้น!” “อะไรทำให้แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้?” “แกไม่รู้หรือว่าความตายเป็นยังไง?” ผู้ช่วยคนหนึ่งของซามูเอลเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชาและอุทานว่า “มาทำให้นายท่านแห่งหลงเหมินต้องอับอายขายหน้า แกมันรนหาที่ตาย!” “นายท่านแห่งหลงเหมิน?” ใบหน้าของไคโตะเย็นชา “ชายชราผู้น่าสมเพชกล้ามาอวดดีกับเด็กรุ่นใหม่งั้นหรือ?” “แกคิดว่าคนธรรมดา ๆ อย่างแกจะมาทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าชินดัน เวย์จากประเทศหมู่เกาะได้หรือ?” “ไร้สาระน่า! คนจากประเทศ H ก็เป็นแค่หมาป่วยแห่งตะวันออกไกลเท่านั้นแหละ!” ใบหน้าของไคโตะเต็มไปด้วยความดูถูก เขาเดาได้เลยว่าซามูเอลคงเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่แสร้งทำเป็นเก่งก็เท่านั้น “หมาป่วยแห่งตะวันออกไกล?” ซามูเอลยิ้มอย่างขบขัน “คนจากประเทศหมู่เกาะคนสุดท้ายที่พูดแบบนี้ถูกฉันฉีกเป็