บทที่ 1755

ไคท์ วอลค์เกอร์ตัวคนเดียวตั้งแต่ที่แม่ของเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลในยุโรปตอนเหนือในฐานะผู้ป่วยติดเตียงที่นอนเป็นผัก และหลังจากที่พ่อของเธอแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น สำหรับคนนอกแล้วไคท์ถูกมองว่าเป็นคนดุร้ายและเย็นชา และเป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียงของมอร์ดู เพียงแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอทั้งอ่อนแอและบอบบาง เมื่อยามค่ำคืนที่เงียบเหงาและอ้างว้าง เธอมักจะหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีใครสักคนเข้ามาคอยปกป้องเธอจากอันตราย จนไคท์คิดว่าคนแบบนั้นไม่มีอยู่จริง เธอไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะลุกขึ้นมาปกป้องเธอ แม้แต่คนที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกอย่างไคท์ก็รู้สึกอบอุ่นในขณะนี้ “ไอ้สารเลว!” แองเจลีน่า จอห์นยืนขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว แมวในอ้อมแขนของเธอกระโดดลงพร้อมกับส่งเสียงร้องเหมียวอย่างดัง “ฮาร์วีย์ ยอร์ก ดูเหมือนว่าแกจะไม่รู้ซะแล้วว่าอะไรควรหรือไม่ควร! “แกคิดจริง ๆ เหรอว่าตอนนี้แกใหญ่โตมาก? เจ้าโง่!” สายตาของแองเจลิน่าเต็มไปด้วยความเย็นชา หลังจากที่จ้องฮาร์วีย์แล้ว เธอก็ละสายตาไปที่ไคท์ “ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย “ตบหน้าไอ้นี่สักสองทีแล้วพามันไปพ้นหน้าฉันซะ! “ไม่อย่างนั้นฉันจะให้การ์ด