บทที่ 2952

เมื่อเห็นแม่ตนเองโมโหขนาดนี้แมนดี้ก็เป็นทุกข์ เธอไม่ได้คุยกับฮาร์วีย์มาครึ่งปีแล้ว เธอยังจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งในฮ่องกงและลาสเวกัสได้ แมนดี้ไม่อยากจะเชื่อว่าฮาร์วีย์พยายามจะฆ่าแม่ของเธอจริง ๆ แต่การนองเลือดยังคงฉายอยู่ในหัวของเธอราวกับว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน ตรรกะของเธอบอกเธอว่าถ้าฮาร์วีย์ต้องการที่จะฆ่าลิเลียน เขาคงจะไม่ปล่อยให้ตัวเองพลาด แต่เธอไม่สามารถลืมสิ่งที่เธอเห็นด้วยตาตนเองได้ แมนดี้ถอนหายใจและไม่สนใจมันอีกต่อไป “เราไม่คุยเรื่องนี้กันได้ไหมคะแม่?” หลังจากที่เห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของลูกสาวตนเอง ลิเลียนก็ยิ้มด้วยความดีใจ ดูเหมือนเธอจะรู้แล้วว่าแมนดี้คิดอย่างไร “เอาล่ะ ๆ เราอย่าพูดถึงไอ้สารเลวนั่นเลย “อ๋อ! นายน้อยบาวเออร์ชวนฉันไปทานอาหารที่โรงแรมพอทโฮลที่เพิ่งเปิดใหม่ในใจกลางเมือง เขาบอกว่าเราจะเป็นลูกค้ารายแรกเลย “ทำไมแกไม่ไปกับฉันล่ะ?” แมนดี้ส่ายหัว “หนูไปไม่ได้ หนูมีประชุม…” “แกต้องไป! “แกต้องพักผ่อนบ้าง! แกอายุยังน้อย แกควรจะออกไปหาคู่ครองที่เหมาะกับตัวเอง! แกจะทำงานหนักตลอดเวลาเพื่ออะไร? “เมื่อแกแต่งงานกับนายน้อยบาวเออร์และเขาให้ส่วนแบ่งเหมืองทองเรา