บทที่ 377

เสียงซุบซิบของฝูงชนทำให้โซาลีขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอไม่สามารถพูดคุยอธิบายถึงเรื่องราวของนาฬิกานั้นกับคนทั่ว ๆ ไปได้ เพระสุดท้ายแล้วพวกเขาคงไม่เข้าเรื่องราวของโบราณวัตถุ โรซาลีมองไปที่โอเว่นและพูดว่า “โอเว่น นายมาจากตระกูลฮอว์กินแห่งมอร์ดู นายน่าจะรู้ว่านาฬิกาของฮาร์วีย์เป็นของจริง เขาใส่นาฬิกามูลค่าหลายร้อยล้านดอลลาร์ได้แบบสบาย ๆ นายยังคิดว่าเขาจะขโมยสร้อยคอมูลค่าไม่กี่ล้านดอลลาร์อีกงั้นเหรอ? นายหยุดสร้างปัญหาได้ไหม?” “มูลค่าหลายร้อยล้านงั้นเหรอ?” โอเว่นเยาะเย้ย “ถ้าเป็นนาฬิกาในตำนานจริงก็มีมูลค่าหลายร้อยล้าน แต่สำหรับนาฬิกาปลอมมันแล้วแค่สิบดอลลาร์ก็มากแล้ว!” “โรซาลี เธอทำธุรกิจเกี่ยวกับวัตถุโบราณ อย่าพยายามปกป้องหัวขโมยและทำลายชื่อเสียงของไนส์เวลล์เลย นายใหญ่ไนส์เวลล์ไม่ปล่อยเธอไว้แน่นอน!” “นายมัน…” โรซาลีทำอะไรไม่ถูก ทำไมเธอถึงไม่คิดปล่อยผ่านไป ทั้ง ๆ ที่เธอกำลังพูดความจริง? ในตอนนี้การสนทนาระหว่างพวกเขามีผู้คนเริ่มให้ความสนใจมากยิ่งขึ้น แม้แต่พนักงานของห้างสรรพสินค้าหลายคนก็เข้ามามุงดูพร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อโทรแจ้งตำรวจ การขโมยสร้อยคอมูลค่าแปดล้านดอลลาร์นี้เป็นเรื่อง