บทที่ 4168

อาร์เล็ตเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เวสฟังอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันกรอดต่อหน้าฮาร์วีย์ “ทำไมคุณถึงทำอะไรตามใจชอบโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ?! “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่ของฉัน คุณก็คงตายแน่! “คุณคิดที่จะช่วยใครเพียงให้ได้ค่าขนมนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเองน่ะเหรอ?! “คุณช่างเป็นคนน่ารังเกียจจริง ๆ!" ในดวงตาของอาร์เล็ตมีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม “ถ้าไม่ใช่เพราะผมที่ยกโครงเหล็กของรถเอาไว้ ป่านนี้คุณเพแกนก็คงกลายเป็นเศษเนื้อเละ ๆ ไปแล้วล่ะ” ใบหน้าของอาร์เล็ตดูมืดมนลงทันที “คุณกล้าดียังไงมาสาบแช่งคุณปู่ของฉันแบบนั้น ไอ้สารเลว!?! “ยอมรับออกมาต่อหน้าทุกคนซะว่าคุณพูดล้อเล่น! “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คุณปู่ของฉันก็คงไม่ต้องเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหรอก!” สีหน้าของอาร์เล็ตดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งในตอนนี้ เธอรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนเมื่อคิดว่าฮาร์วีย์อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ปู่ของเธอต้องเสียชีวิต “ฮาร์วีย์เป็นนักศิลปะป้องกันตัวนะอาร์เล็ต เขามีความแข็งแกร่งกว่าผู้ชายธรรมดาทั่วไปหลายเท่า เขาต้องมั่นใจที่จะช่วยคุณปู่ของคุณได้ ถึงได้ลงมือทำไปอย่างนั้น" ไคริก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว “ฉันไม่รู้ร