บทที่ 1022

ชิน เหลียนอีมองไปรอบ ๆ สังเกตเห็นร้านแผงลอยลักษณะเดียวกันอีกหลายร้าน ดูเหมือนว่าทำเลที่นี่จะค่อนข้างดี “พวกเธอยังไม่ได้กินข้าวกันนี่ เดี๋ยวฉันทำบะหมี่ให้นะ จะได้ลองชิมฝีมือฉันด้วย” โจว เชียนหยุนบอก “เอาสิ!” เหลียนอียิ้มร่า เธอยังไม่เคยลองชิมอาหารฝีมือพี่สาวคนนี้เลยสักครั้ง! “แล้วเธอล่ะ? เธอเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่” อี้หรานพูดพร้อมมองเชียนหยุนอย่างเป็นห่วง “เดี๋ยวฉันกินทีหลังได้ ฉันเป็นเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวนะ เธอคิดว่าฉันจะยอมทนหิวเหรอ?” เชียนหยุนเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนส่งชามบะหมี่มาให้สองสาว ทั้งสามนั่งกินข้าวกันบนโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ เหลียนอีชมฝีมือทำอาหารของเชียนหยุนไม่หยุดปาก “นี่มันอร่อยกว่าที่แม่ฉันทำอีก” “แม่เธอยังทำกับข้าวให้กินอยู่อีกเหรอ?” อี้หรานเอ่ยถาม “ใช่ แม่ฉันน่ะฝีมือไม่ไปไหนมาเป็นสิบปีแล้ว แต่แม่ชอบทำครัวมาก พ่อฉันก็เลยให้กำลังใจแม่ว่าทำกับข้าวเก่งตลอด เพราะอย่างนั้นแม่ฉันเลยไม่เคยรู้ฝีมือที่แท้จริงของตัวเอง” เหลียนอีบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ที่แม่เธอไม่รู้อะไรแบบนี้ก็เป็นเพราะพ่อขี้อวยนี่แหละ บางครั้งพ่อก็จะแกล้งบอกให้แม่ไปพักผ่อนบ้าง แล้วพ่อจะทำอาหารให้เองเพราะท