บทที่ 1118

เธอกลอกตามองเขา “คุณคิดว่าไงล่ะ? ถ้าโดนกัดเองบ้างจะได้รู้” เขากล่าวว่า “ได้สิ ถ้าอยากกัดผมก็กัดเลย” ชินเหลียนอีถลึงตา ‘ไม่มีทาง เขาจะให้ฉันกัดเขาเหรอ?’ ถึงอย่างนั้นถ้าเธอต้องกัดเขาก็ดูเหมือนว่า... เธอจะทำไม่ได้! ชินเหลียนอีมองไปยังใบหน้าตรงหน้าเธอที่เรียกได้ว่างดงาม รูปลักษณ์ของเขาดูเป็นกลางมากกว่า แต่ก็ไม่ถึงกับหวานแบบผู้หญิง รายละเอียดบนใบหน้าของเขาชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อเธอมองเขาในระยะใกล้เช่นนี้ ใกล้จนเธอแทบจะนับขนตาที่ขยับไปมาเล็กน้อยของเขาได้ เขาช่าง... เย้ายวนใจเสียจริง! ชินเหลียนอีอดไม่ได้ที่จะยื่นปากออกไปจูบและเลียเขา เธอไม่อยากกัดเขา เพราะอย่างนั้นจึงออกมาเป็นเช่นนี้ ไป๋ทิงซินตัวสั่น ริมฝีปากบางของเขาอ้าออกเล็กน้อยและกล่าวด้วยเสียงแหบพร่าว่า “คุณไม่ได้จะกัดเหรอ?” “คุณงดงามขนาดนี้ ฉันทนทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!” ชินเหลียนอีกล่าวขณะที่แทบจะขึ้นคร่อมเขาและจูบเขาไม่หยุด “เหลียนอี...” เขาพึมพำในลำคอ น้ำเสียงของเขาแหบพร่าเสียงยิ่งกว่าเดิม “ถ้า... ถ้าคืนนี้คุณยังอยากกลับบ้านอยู่ก็หยุดเถอะ” “งั้นฉันไม่กลับ” เธอพูดและวางแขนโอบรอบคอของเขาราวกับว่าไม่อยากจากเขาไปในคืนนี้ เธออยากจะอยู่