บทที่ 1134

เมื่อพวกเขาขึ้นรถ กู้ลี่เฉินก็ปล่อยเธอลงตรงเบาะผู้โดยสารแล้วคาดเข็มขัดให้เธอ จากนั้นเขาก็กลับไปยังที่นั่งคนขับแล้วออกรถ รถมุ่งหน้าไปยังบ้านเช่าของหลิงอี้หราน ระหว่างทางกู้ลี่เฉินซื้อยาทาแผลมาเพื่อบรรเทาอาการฟกช้ำ “ไม่ทายาก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่รอยข่วนไม่กี่เส้น แล้วมันก็จะหายในสองวันด้วย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย” หลิงอี้หรานกล่าว “ถ้าเป็นเรื่องของคุณ ทุกอย่างก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับผม” เขากล่าว ประดุจดังเพื่อป้องกันไม่ให้เธอไม่ทายา เขาจึงจอดรถข้างถนน และมองไปยังรอยข่วนบนแขนของเธอ และต้องการทายาให้บาดแผลของเธอ “ฉัน... ฉันทาเองได้!” เธอรีบหยิบยาจากมือของเขาและเปิดฝามันออก จุ่มนิ้วลงในยาแล้วทามันลงบนแผล ความเย็นของเนื้อครีมซึมซาบผ่านผิวหนัง เพราะมีรอยฟกช้ำไม่มาก หลิงอี้หรานจึงทายาเสร็จอย่างรวดเร็ว ขณะที่หลิงอี้หรานปิดฝากระปุกยา เธอก็ได้ยินเสียงกู้ลี่เฉินพูดว่า “ถ้าลี่ฟางทำร้ายคุณ ผมก็จะให้ความยุติธรรมกับคุณ” หลิงอี้หรานมองไปยังกู้ลี่เฉินด้วยความประหลาดใจ “คุณ...” กู้ลี่เฉินพูดว่า “ลี่ฟางช่วงชีวิตผมไว้ตอนที่ยังเด็ก เธอเป็นคนสำคัญสำหรับผมจริง ๆ และผมหวังว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับเธอ