บทที่ 114

”แต่... นายใส่ ... " ตอนนั้นเขาก็รู้ตัวว่าชุดที่เขาใส่เป็นชุดเดียวกับที่เขาใส่เมื่อวันก่อนที่ไปทานอาหารค่ำกับปู่ของเขา “ถ้าฉันเป็นจินที่เธอรู้จัก ฉันคงไม่สามารถใส่ของแบบนี้ได้” "อย่างไรก็ตาม หลังจากเรื่องทั้งหมดที่เราผ่านมาเมื่อคืน ฉันไม่ต้องการปกปิดตัวตนของฉันอีกต่อไป อย่างไรก็ตามฉันจะต้องบอกเธอว่าฉันเป็นใครไม่ช้าก็เร็ว ถ้าฉันทำตอนนี้มันจะเร็วกว่าที่วางแผนไว้ในตอนแรกเล็กน้อย” "และเมื่อเธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของฉัน ฉันจะพาเธอไปอยู่ใต้ปีกของฉันได้ง่ายขึ้น" “ถึงผมจะแต่งตัวต่างออกไป ผมก็ยังเป็นจินอยู่ใช่ไหม?” เขาถามด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ขณะที่เขามองเธอ ในขณะนั้น แม้ว่าหลิง อี้หราน จะเป็นคนโง่แต่เธอก็สามารถรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอตระหนักว่ามีบางสิ่งที่ไม่เป็นไปตามที่เธอคิดไว้แต่แรก “นายไม่ใช่คนจรจัดเหรอ?” “ผมไม่ใช่" เขาสารภาพ “แล้ว... ทำไมมาแกล้งเป็นคนเร่ร่อน?” ความรู้สึกของการถูกหลอกเกิดขึ้นภายในตัวเธอและเธอจ้องมองเขา สองมือของเธอกำผ้าปูที่นอนแน่นและนิ้วของเธอก็สั่นเล็กน้อย “น้องชายที่ฉันคิดว่าไร้เดียงสาและไม่มีใครให้พึ่งพามันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลย มันเคยเป็นความเชื่อของฉ