บทที่ 1152

อี้จิ่นหลีมองเขาอย่างเฉยเมยก่อนจะพูดเสียงแผ่วว่า “ทำสิ” “ไม่นะ...” หลิงอี้หรานวิ่งเข้าไปยืนตรงหน้าอี้จิ่นหลี เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือออกไปจากที่นี่และอยู่ห่าง ๆ จากเรื่องนี้ไว้ แต่... บางทีเพราะภาพที่เห็นทำให้เธอนึกถึงเมื่อตอนที่เธอโดนถอดเล็บและความเจ็บปวดที่เธอเคยรู้สึก ตอนนั้นไม่มีใครช่วยเธอเลย! และสิ่งที่เธอทำได้ก็คือ อดทนต่อความเจ็บปวดสุดหัวใจนั้น! เขาค่อย ๆ เงยหน้าและใช้ดวงตาดอกท้ออันแสนเย็นชามองหลิงอี้หราน เมื่อสบตากับเขา ร่างบางของเธอก็สั่นเทาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเขาช่างเย็นชาและเฉยเมย ราวกับเป็นสายน้ำเย็นที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ยิ่งมองลึกลงไปเท่าไร เธอก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น “ไม่นะ?” อี้จิ่นหลีลุกขึ้นช้า ๆ และมองเธอด้วยตำแหน่งเหนือกว่าด้วยสายตาเย็นชา “เธอเป็นใครมาพูดคำว่าไม่กับฉัน?” ร่างกายของเธอสั่นเทา คนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่อี้จิ่นหลีที่เธอรู้จัก ไม่ใช่แม้กระทั่งจิน! ตอนนี้เขาเป็นนายน้อยอี้แห่งเมืองเฉิน และเธอเป็นแค่มดปลวกในสายตาของเขา! “คุณคิดว่าการถอดเล็บคนคนหนึ่งมันง่ายจนคุณจะถอดมันออกได้ตามใจเหรอคะ?” หลิงอี้หรานถามขณะที่สูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าของเ