บทที่ 1154

“ไปกันเถอะ ผมจะไปส่งคุณ” กู้ลี่เฉินจับมือหลิงอี้หรานไว้และพาออกไปจากห้อง อี้จิ่นหลีชำเลืองมองร่างของกู้ลี่เฉินและหลิงอี้หรานที่เดินจากไปด้วยปลายหางตา จากนั้นเขาก็สั่งเย่ฉงเว่ยเบา ๆ ว่า “บอกให้พนักงานออกไปให้หมด” “ฮะ? แล้วพวกเขา...” เย่ฉงเว่ยชี้ไปยังบริกรหญิงซึ่งได้รับบาดเจ็บที่นิ้วและคุณหลี่ที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ “ให้เขาอยู่” อี้จิ่นหลีพูดเบา ๆ เพราะเหตุนั้น เย่ฉงเว่ยจึงบอกให้พนักงานทั้งในและนอกห้องส่วนตัวออกไป ในทันใดนั้นเอง คนในห้องก็เหลือเพียงอี้จิ่นหลี เย่ฉงเว่ย บริกรหญิงคนนั้น คุณหลี่ เกาฉงหมิง และบอดี้การ์ดหลายสิบคนของอี้จิ่นหลี อี้จิ่นหลีจับมือของบริกรหญิงคนนั้นขึ้นมาและลูบนิ้วชี้ซึ่งมีผ้าพันแผลของเธอเบา ๆ สายตาที่ก้มลงมองต่ำดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเขินอาย และความแปลกใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเย่ฉงเว่ยเล็กน้อย ‘จิ่นหลีสนใจผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เหรอ?’ ถึงอย่างนั้นสิ่งที่อี้จิ่นหลีพูดในเวลาต่อมากลับทำให้เย่ฉงเว่ยประหลาดใจ “ถ้าอยากโดนถอดเล็บนัก ก็ไปหาถอดเอาเองนะ เธอจะได้ทำตามความปรารถนาสักที” อี้จิ่นหลีพูดเสียงแผ่วขณะที่คลายมือออกจากการจับมื