บทที่ 1170

เธอขนลุกเมื่อนึกถึงอุบัติเหตุของเธอกับห่าวเหมยยวี่ เธอยังจำได้ถึงความรู้สึกกลัวเหล่านั้น ทว่าอุบัติเหตุรถชนในครั้งนี้... ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัว แต่เป็น... ความขมขื่นอันหนักอึ้ง “ผมแค่ช่วยคนที่ผมรัก ทำไมคุณต้องขอบคุณผมด้วยล่ะ?” กู้ลี่เฉินกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งมีความอ่อนโยนซึ่งหาชมได้อยากปรากฏอยู่ หวาลี่ฟางมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาด้วยความหึงหวง รอยยิ้มของลี่เฉินที่มีให้หลิงอี้หราน! “ลี่เฉิน คุณพูดเรื่องช่วยอะไรเหรอคะ? เมื่อวานไม่ใช่ว่าคุณประสบอุบัติเหตุหรอกเหรอ?” หวาลี่ฟางถามด้วยความสับสน แทนที่จะได้รับคำตอบกู้ลี่เฉินกล่าวว่า “ลี่ฟาง ผมอยากกินนมถั่วเหลือง ทำไมคุณไม่ลงไปซื้อให้ผมหน่อยล่ะ?” หวาลี่ฟางสัมผัสได้ว่ากู้ลี่เฉินจงใจกีดกันเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถหาเหตุผลปฏิเสธมาเพื่อปฏิเสธการลงไปซื้อนมถั่วเหลืองให้เขาได้ ดังนั้นเธอจึงตอบได้เพียงว่า “ได้ค่ะ ฉันจะไปซื้อให้” ถึงอย่างนั้นระหว่างทางที่ออกจากห้องพักฟื้นไป ปลายหางตาเธอก็เหลือบไปเห็นทั้งสองคนที่อยู่ห้อง แล้วความริษยาก็เพิ่มขึ้นในดวงตาของเธอ ‘อี้หรานเป็นความน่ารำคาญจริง ๆ เหมือนที่หลิงลั่วอินบอกไว้ไม่มีผิด ฉันคงไม่มีวัน