บทที่ 1177

“คุณคิดถึงจิ่นหลีเหรอ” กู้ลี่เฉินถาม เขาไม่ควรที่จะถาม แต่ทิฐิที่มีทำให้เขาถามออกไป หลิงอี้หรานตกตะลึงและยังคงนิ่งเงียบ แต่ความเงียบของเธอทำให้เขารู้ชัดว่าการคาดเดาของเขาถูกต้องแล้ว "ถึงจิ่นหลีจะยังอยู่ในใจคุณ แต่ผมจะรอจนกว่าคุณจะตัดเขาออกไปได้ และตกหลุมรักผม” กู้ลี่เฉินพึมพำ “ไม่ใช่ว่าฉันยังตัดเขาไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับเขาอีกแล้ว” หลิงอี้หรานปฏิเสธ “ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ ก็คงดีสิครับ” กู้ลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ “บางทีการรอคอยของผมคงจะสั้นลงกว่าเดิมได้ด้วย อี้หราน คุณไม่ได้เกลียดผมใช่ไหม?” หลิงอี้หรานเม้มปาก ‘เกลียด? ฉันจะไปเกลียดเฉินเฉินได้ยังไง?’ ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของกู้ลี่เฉินก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากที่ฟังปลายสายไปสักพัก เขาพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “โอเค เข้าใจแล้ว!” เมื่อวางสายกู้ลี่เฉินก็มองหลิงอี้หรานหน้านิ่งและพูดว่า “เราเจอแล้วว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุ” “อะไรนะ?” หลิงอี้หรานประหลาดใจ “เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?” “แต่ไม่ใช่คนของผมนะที่เจอ เป็นไป๋ทิงซินที่เร็วกว่าผม ส่วนคนบงการโดนตำรวจจับไปแล้วและอยู่ระหว่างซ