บทที่ 1185

ขณะมองตามร่างของเธอจู่ ๆ กวอซิ่นหลี่ก็ปลดเข็มขัดนิรภัยและลงจากรถเพื่อวิ่งตามเธอไป “อี้หราน! ผม... ผมหวังว่าคุณจะมีความสุขนะ!” แก้มของเขาแดงเล็กน้อยขณะที่พูด ดูเหมือนเขาต้องใช้ความกล้าอย่างมาก “ถึง... ถึงผมจะไม่ใช่คนนั้นที่จะทำให้คุณมีความสุข แต่ผมก็ยังหวังว่าคนที่ผมชอบจะมีความสุข” หลิงอี้หรานมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกอบอุ่นในใจ “ขอบคุณนะคะ คุณ... เป็นคนดีจริง ๆ” เธอพบว่าเขาเป็นคนเรียบง่าย อบอุ่น และใจดีมีเมตตาต่อผู้อื่นเสมอ ‘คนดี...’ กวอซิ่นหลี่ถอนหายใจอยู่ในใจ เขาเป็นคนดี แต่ไม่ใช่คนที่เธอรัก “ผม...” เขาชะงัก และใบหน้าของเขาก็แดงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่ากำลังลังเลและต่อสู้กับตัวเอง “มีอะไรเหรอคะ? ถ้าอยากพูดอะไร ก็พูดเลยค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าว “ขอ... ขอผมกอดคุณได้ไหม? แค่แป๊บเดียว คิดว่ามันเป็นการบอกลาความรู้สึกในอดีตของผมเป็นครั้งสุดท้าย...” เขายิ้มเจื่อนและพูดต่อว่า “ผมพูดแบบนั้น แต่ผมก็คิดว่านี่คงมากไปที่จะขออะไรแบบนี้เพราะคุณไม่ได้ชอบผมเลย อีกทั้งผมยังเป็นคนหุนหันพลันแล่นและสร้างปัญหาให้คุณอยู่บ่อย ๆ ....” ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ หลิงอี้หรานก็เดินเข้ามาหาเขาและเป็นคนเริ่มโอบแขน