บทที่ 119

"น้ำตาของเธอทำให้ฉันรู้สึกทำอะไรไม่ถูกอยู่เสมอ ราวกับว่าฉันเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้" หลิง อี้หราน ร้องเสียงดังและทันใดนั้นก็กระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของอี้ จิ่นหลี พลางร้องเสียงหลง เธอไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมเธอถึงทำสิ่งนี้ในเวลานี้ แต่เมื่อเธอกอดเขาโดยให้ใบหน้าของเธอแนบไปที่หน้าอกของเขา เธอไม่จำเป็นต้องระงับตัวเองและเธอก็สามารถปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งหมดในใจของเธอได้โดยไม่ต้องกลัว อี้ จิ่นหลี ก้มศีรษะลงและศึกษาหญิงสาวที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของเขา เขากอดเธอเบา ๆ ปล่อยให้เธอร้องไห้ออกมา หลิง อี้หราน ไม่รู้ว่าเธอร้องไห้มานานแค่ไหนและเมื่อมันจบลงราวกับว่าไม่มีน้ำตาให้เธอหลั่งอีกแล้ว อี้ จิ่นหลี ใช้ทิชชู่เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธออย่างเบามือ "พี่สาว บอกผมได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?" “คุณยาย" เธอพูดขณะสูดหายใจ “เธอมาหาพี่เพื่อขอให้ปล่อยตัวหรือเปล่า?” เขาถามสายตาของเขามืดลงเล็กน้อย “เปล่า คุณยายถามว่าสบายดีไหมและบอกให้ฉันไม่สนใจญาติของฉัน บอกว่าพวกเขาควรถูกขังไว้นานที่สุดเท่าที่พวกเขาสมควรจะได้รับ” หลิง อี้หราน ตอบด้วยน้ำเสียงที่ขึ้นจมูก อี้ จิ่นหลี ค่อนข้างประหลาดใจ “ค