บทที่ 1202

หลิงอี้หรานหวนนึกถึงภาพตอนที่เธอบอกกับกู้ลี่เฉินว่าเธอคือเด็กหญิงคนนั้นที่ช่วยเขาเอาไว้ แต่กู้ลี่เฉินไม่เชื่อเธออีกแล้วเพราะก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธเขาไปหลายต่อหลายครั้ง คำปฏิเสธทั้งหมดของเธอเป็นเพราะ... อี้จิ่นหลี คนที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้! ทุกอย่างดูเหมือนเป็นเรื่องตลกร้ายไปเสียอย่างนั้น หลิงอี้หรานสูดลมหายใจเข้าลึกและกล่าวว่า “อี้จิ่นหลี เรื่องระหว่างฉันกับกู้ลี่เฉินเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขา ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาคุณด้วย ฉันคิดว่าเราคุยกันชัดไปตั้งแต่ต้นแล้วนะ” ดวงตาของเขาเย็นชายิ่งกว่าเดิม และนิ้วเรียวของเขาก็จับขากรรไกรของเธอไว้ “โอ๊ย!” หลิงอี้หรานอุทานเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่ขากรรไกรของตัวเอง และใบหน้าของเขาก็เข้ามาใกล้เธอจนจมูกแทบจะสัมผัสกัน ใกล้มากจนเธอสามารถนับเส้นขนตาของเขาได้เลย “หลิงอี้หราน...” เสียงแหบของเขาดังขึ้นในหูของเธอ “เธอเคยเสียใจบ้างไหม? เสียใจบ้างหรือเปล่าที่ขอให้ฉันปล่อยเธอไป?” เธอตัวแข็งทื่อไปในทันที ‘เสียใจเหรอ? บางทีฉันคงได้กลับไปคบกับเขาแล้วหากไม่ทำแบบนั้น ฉันรู้สึกตื้นตันใจในตอนที่เขาคุกเข่าฉันลงตรงเท้าของฉัน อละพูดว่าเขาเชื่อใจฉัน รักฉัน และย